- Bo wy, ludzie to zawsze tak macie. Nic ciekawego w życiu. - Wystawiła język, a potem wzięła się za jedzenie.

Rozejrzała się po mieszkaniu.
- Dawno mnie tu nie było. -

Abby:
Parsknął śmiechem i również wrócił do swojego mięsa.
Soul:
Rzeczywiście, dawno. Poza większą ilością brudu i kurzu, zauważyłaś też bałagan oraz liczne szafki i tym podobne, które skrzętnie opróżniono z właściwie wszystkiego, co mogło przydać się w czymkolwiek.

Cóż, nie miała zamiaru mu przeszkadzać. Gdy zjadła, uwaliła się na ziemi i spojrzała w niebo.

- Widzisz to, Puszka? Ograbili nas do cna. - Rozejrzała się po reszcie mieszkania, wyglądając przez okno.

Abby:
Jako że nocowaliście na polanie to miałaś więcej niż wspaniały widok na liczne gwiazdy na niebie. Gdy zajęłaś się wpatrywaniem w nie, Świętoszek zaczął się modlić, jak co wieczór. I ranek. I co kilka godzin w ciągu dnia.
Soul:
Reszta wyglądała tak samo, na zewnątrz zaś podobnie: To co się dało, zostało rozkradzione. Poza tym na ziemi widniały jeszcze ślady opon, choć nie wiadomo, czy zostawione przed miesiącem, czy godziną.

- O czym gadasz? - mruknęła pod nosem, w sumie nie planując mówić tego głośno.

Mimo iż na pewno usłyszał pytanie, to i tak nie przerwał modlitwy, aby odpowiedzieć.
- Nie zadawałaś mi już kiedyś takiego pytania? - spytał, oczywiście gdy już skończył.

- No tak, ale z tego co wiem to jak się gada z Bogiem to się nie mówi cały czas tego samego.

// Jaka jest pora dnia?//

Soul:
//Wieczór.//
Abby:
- Te same modlitwy, ale intencje inne.

Zmarszczyła nos.
- A Bóg je zna?

- Puszka, chciałabym zostać tutaj, ale tu już nic nie ma. Gdzie pójdziemy rano? - Zapytała się szczura.

Soul:
Szczur nie odpowiedział, w sumie to dziwnie jak na szczura.
Abby:
- Tak, bo mówię w jakiej intencji będzie poświęcona akurat ta modlitwa.

- Żal mi go.
Po dłuższej chwili uciekło jej z głowy całe to zastanawianie się nad Bogiem. Przeturlała się po ziemi, nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić.

Jak na Pana Puszkę to bardzo dziwne. Wzięła go na dłonie i przyjrzała mu się.

Abby:
Nie skomentował tego i kilka minut siedzieliście w kompletnej ciszy.
- Chcesz wziąć pierwszą wartę czy ja mam to zrobić?
Soul:
Typowy przykład szczurzej kondycji i zdrowia: Lśniące futerko, małe i błyszczące oczka, eleganckie wąsiki...

- Śpij.
Przypomniała sobie, jak (jej zdaniem) samolubnie wziął sobie wartę na całą noc.

Jego chyba też dopadły podobne refleksje, toteż bez szemrania wszedł do namiotu i położył się spać.

A ona siedziała sobie przy ognisku, wsłuchując się w odgłosy. Pozostawiła sobie siekierę w zasięgu ręki.

- Puszka, wszystko dobrze z tobą? - Pomiziała go po główce.

Soul:
- Świetnie. - odparł szczur, choć najpewniej tylko w Twojej głowie. Ale i tak to coś.
Abby:
W takich chwilach było na tyle przyjemnie, że można byłoby zapomnieć o trwającej wokół apokalipsie. Szkoda tylko, że taki brak uwagi z reguły kończy się śmiercią.

Dla niej apokalipsa nic nie zmieniała. I tak życie było ciężkie, umiejętność liczenia powyżej stu zbędna, a socjalizacja mało prawdopodobna. Nie traciła czujności.

Dzięki temu w porę zorientowałaś się, że coś kotłuje się w zaroślach po Twojej prawej.

Podniosła się i podeszła w tamtą stronę z siekierą w ręku.

Trafiłaś pod krzaki, a z nich po chwili wyleciał mały lisek. Rico popatrzył na Ciebie jakby prosił o zgodę, żeby rzucić się za nim w pościg.

Dała mu pozwolenie gestem tylko sobie i psu zrozumiałym, po czym wróciła do wartownikowania.

To czemu nie odpowiadasz? Martwię się. - Zapytała się szczura.

// Przepraszam, że tak rzadko odpisuję//

Soul:
- Przecież wiesz, że to tylko urojenia...
Abby:
Wartownikowałaś, pies wrócił po dobrym kwadransie, znacznie bardziej brudny, zmęczony i szczęśliwy niż wcześniej. Ty zaś zauważyłaś rozbłyskujące w lesie światło, coś jakby inne ogniska, pochodnie lub coś w ten deseń.

Cóż, obserwowała, czy się czasem nie zbliżają. Oczywiście z siekierą w ręku.

Problem był taki, że właśnie się zbliżały.

Spoliczkowała się, choć nie za mocno.
- Oszalałam. -

Pewnie widziały ognisko, nie? I tak je przygasiła. Następnie pobiegła do swego towarzysza.
- Pobudka, Świętoszku. Mamy towarzystwo!

Soul:
- Oj tak, oszalałaś. - potwierdził szczur i zaczął czyścić sobie futerko.
Abby:
- Co? - spytał, jeszcze zaspany, aby później dość szybko przestawić się w tryb gotowości i dodać: - Co tym razem?

- Nie wiem, coś za dużo świateł nas otacza.

- Świateł? - spytał zdziwiony i być może wytknąłby Ci, że za mało spałaś lub byłaś chora, ale obyło się bez tego typu uwag, bo sam je zobaczył. - Ach, świateł... Świetnie.

Nie spała za mało, tylko za dużo, więc to jego wina. Hm, ciekawe co teraz.

- To żadne Zombie, raczej nie Mutanty, a prawie na pewno ludzie... Problem jest tylko taki, że ze wszystkich w tym zestawieniu najgorsi są własnie ludzie...

- Masz racje, ludzie są najgorsi. Co teraz?

Vladislav, szwagier i reszta oddziału Bandytów maszerowali w iście panoramicznych krajobrazach Gór Skalistych nieopodal szczytu Mount Robson. Vladislav stał zawsze w gotowości, słysząc od swojego krewnego wiele dość strasznych informacji o plemionach Dziczy krążących po Kanady, zwłaszcza że te obszary Kordylierów wydają się niezbyt gęsto zaludnione. Szedł, głęboko ściskając w swej dłoni drewniany posążek.

-Oszalałam. - Powtórzyła po szczurze. - Ten świat ten jest moim szaleństwem? -

Abby:
- Nie wiemy kim są i nie znamy ich zamiarów... Proponuję się ukryć i czekać.
Tadeusz:
Problemem z Dzikimi było to, że w lasach czuli się jak ryby w wodzie, a to przeważnie różnorakie zbiorowiska leśne porastały tę część Kanady, toteż Wasza banda wybrała jedyną możliwą drogę, czyli nieco zniszczoną i zarośniętą, ale wciąż sprawną autostradę.
Soul:
- Nie wiem, jestem tylko zwykłym szczurem. - odparł gryzoń i zeskoczył na ziemię, aby udać się do kuchni.

Skinęła głową.
- A gdzie? - Rzuciła cicho.

No to idzie dalej, od czasu do czasu spoglądając we wszystkie strony.

Abby:
- Tu wszędzie jest las. - odparł i skierował się w najbliższe zarośla.
Tadeusz:
Jak na razie nie dostrzegłeś nic niepokojącego, choć powoli zapadał zmrok, co nie jest raczej dobrą wiadomością.

Cóż, przemknęła w zarośla w podobny sposób. Znała się na tym przecie całkiem dobrze.

Podobnie jak pies, który do Was dołączył. Po zaledwie kilku minutach zauważyliście kilkunastu ludzi, odzianych przeróżnie, w większości nieuzbrojonych i w sumie nic dziwnego, bo lwią część grupy stanowiły kobiety i dzieci w różnym wieku, mężczyzn było tylko trzech, z czego każdy miał łuk, kołczan pełen strzał, siekierę i nóż. Z daleka widać w nich typowych ocalałych, którzy są w ciągłym ruchu, aby przeżyć.

Uf, zaczynała się o niego martwić. Zapadła w ten pozorny letarg, oczekując w milczeniu na rozwój wydarzeń.

Popatrzył trochę na niebo i już miał zacząć się trząść ze strachu, gdy przypomniał sobie że w ręku trzyma drewnianą figurkę. Wyglądało na to, że czekał tylko aż rzeźba złoży mu życzenie pomyślnych łowów, na DZIKĄ zwierzynę...

Szedł dalej.

Abby:
- Więc...? - skonsultował się z Tobą szeptem Świętoszek. - Co teraz?
Tadeusz:
Dzika zwierzyna? Nie do końca, ale i tak zawsze coś, bo niedaleko zobaczyliście sączące się z okien jakiegoś przydrożnego budynku światło.