Nie do końca logiczny wydaje się fakt, że mgła w Paradosso czasami jest jadalna i zdolna do krojenia nożem, a innym razem jest prześwitująca, ale nie do przejścia. Z mgłą nigdy nic nie wiadomo. Szczególnie, gdy we mgle nie widać wszelkiego rojącego się paskudztwa.

a n t y t e r r o r y s t y c z n y a l b a t r o s
Dotarła ostatecznie do Mglistego Lasu, który zgodnie z zapewnieniem był mglisty, o wiele bardziej niż ta drobna mgiełka w Parku Centralnym. Czas iść i stawić czoła przeciwnościom.

Oczywiście. Brnęła w tej mgle, patrząc pod siebie w poszukiwaniu mglistego zioła angielskiego. Przy okazji kierowała swe ślepia w inne kierunki, ażeby potencjalnego oponenta prędzej wychwycić spojrzeniem, niźli dać sobie życie odebrać

W oddali już coś słyszała, a gdy zabrnęła całkiem daleko, nagle poczuła... zupę?

Pośród Lasu Mgieł, iście ciekawym zrządzeniem przypadku było powonienie zupy. Nieco nieopatrznie, aczkolwiek myśli pozytywnej, Solea podążyła za zapachem

W końcu dotarła na jakby polankę, po środku której stał kocioł pachnący zupą. W pobliżu pełno było huczących sów, a przy samym garze stała kobieta, dorzucająca jeszcze coś do wywaru. Przez mgłę był tu półmrok, ale większość rzeczy wokół na szczęście była dostrzegalna.

No i co zrobić w tej sytuacji? Ciekawość zatrzymała Soleę przed ucieczkę, ale też persona zupę warząca raczej złych nie ma zamiarów. Zbliżyła się do niej powolnym stępem, cały czas obserwując kobietę

Sowy ucichły, huczała tylko jedna. Kobieta zamieszała sporą choclą zupę i spojrzała w stronę Solei.
- Czy centaury lubią krupnik?

- A i owszem. Czy ludzie zwykle gotują w lasach? -

- Nie wiem, nie znam za dużo ludzi. - wzruszyła ramionami. Następnie wyciągnęła z kieszeni miskę, nalała nieco zupy, postawiła na ziemi, a najbliższa sowa wylądowala obok i zaczęła jeść.

- Dokarmiasz je? -

- To jedybe stworzenia które ze mną wytrzymują, w ten sposób się odwdzięczam.

- Rozumiem. Aczkolwiek, czemu ktoś miałby być zirytowany tobą? -

- Uważają mnie za wiedźmę i sa obrażeni, że nie rzucam uroków na zawołanie. Byłam dla nich zbyt milcząca i nudna, by zwracac na mnie uwagę. Dlatego ich zostawilam. Ludzi, znaczy się.

Kiwnęła głową, przutakując kobiecie.
- Cenisz spokój i ciszę? -

- Bardzo. Lubię jedynie gwar lasu. Tu nikt się nie zapuszcza, dlatego mi przyjemnie. A ty czego szukasz?

- Szukałam mgielnego ziela angielskiego. - Odpowiedziała, może nieco lakonicznie

- Samego ziela czy całej rośliny?

- Całej rośliny. Sadzonki. -

- Uff, to dobrze, bo większość ziela jest w zupie. Sadzonki są niedaleko. Zaprowadzę cię jak tylko nakarmię moje sówki... hm, jak się właściwie nazywasz?

- Solea. Ty? - Kurde, naprawdę dzisiaj trudno ułożyć złożoną wypowiedź

- Kamari. - kobieta zajęła się rozlewaniem zupy do misek dla kolejnych sów.

- Piękne imię. Często miewasz gości? -

- Prawie nigdy i zazwyczaj są to właśnie poszukujący twojego pokroju. Przychodzą po cóż, biorą to coś i uciekają. Zazwyczaj boją się mglaków i brux.

// Wiem co to mglak i brux?

//bruxy nie kojrzysz, mglaki tak

- Brux? Nie spotkałam czegoś takiego -

- Bruxa to taki upiór-wampir. Występuje tu rzadko, ale może być niewidzialna i wrzeszxzeć tak, że przewróci krowę falą dźwięków.

- Dobrze wiedzieć, że moja matka nie jest jedyną istotą na ziemii, która potrafi tak wrzeszczeć. I dzięki za informację, będę uważała. A ty się ich nie boisz? #

- Przyzwyczaiły się do mojej obecności. Czasem wyjadają mi zupę.

- Musi im smakować, w takim razie. -

- Nie pytałam. U ciebie wystepują jakieś potwory?

-Mieszkam w wieżowcu południowym. Są tam ghule i enty oraz elfy -

- I kikimory, przynajmniej z tego co słyszałam, Ciężko się tam żyje?

- Całkiem znośnie, jedynie owady są dokuczliwe. -

- Tu mam raczej tylko ćmy. - zaśmiała się i klasnęła w ręce. - No, zrobione. Idziemy?

- Jasne, dzięki za pomoc tak wogóle. - I poszła za "wiedźmą"

Kamari szła z jedną z sów na ramieniu i wziętą z ziemi latarnią.
- Naprawdę dawno nie spotkałam takiej osoby z którą mi się na tyle miło rozmawia.

- To samo mogę też powiedzieć o tobie. - Kroczyła nie prędko koło Kamari

- Chyba miałam po prostu do dupy znajomych. Po co ci właściwie te rośliny? Bedziesz je hodować?

- Pewien elfi zielarz potrzebuje ich, a nie przepada za tym lasem, więc wysłał tu mn

- Mhm. Wysłanniczka elfów. Mam nadzieję, że nie noisz ze sobą złych przepowiedni? Elfy kojarzą mi się z końcem świata.

- Ależ skądże. Jeśli już, to nieświadomie. Nie chciałbym być zwiastunem jakiegokolwiek nieszczęścia -

- To dobrze. - westchnęła i zatrzymała się. - O, jesteśmy na miejscu.
Oświetliła poletko drobnych krzaczków zasnutych mgiełką.
- Mgliste ziele angielskie, w przeciwieństwie do zwykłego nie rośnie na drzewach. To są jego krzaczki.

- Dzięki Ci bardzo. - Zaczęła rozkopywać ziemię wokół sadzonek, tak by móc je wyciągnąć wraz z korzeniami

Sowa zaczęła huczeć, a Kamari dalej świeciła na ziemię. Solea szybko uporała się z sadzonkami.

Więc Solea zapakowała je do sakw (które później będzie musiała myć przez wieczność).
- No, ja już mam wszystko czego mi potrzeba. Wiem, że cenisz sobie ciszę i spokój, ale czy będziesz miała coś przeciwko, bym odwiedziła Cię jeszcze kiedyś? -

- Nie będę się miała, Soleo. Wpadnij kiedy chcesz. - uśmiechnęła się Kamari. - Odprowadzić cię?

- Nie ma takiej potrzeby. Jeszcze się poszwędam po okolicznych lasach i dopiero za jakiś czas będę wracała. -

- Wobec tego powodzenia na szlaku, moja droga. Ja będę wracać, nim mi zupa ostygnie.