- Cóż... nie chcę już o tym rozmawiać...
Powiedziała zarumieniona jak pomidor

-Rozumiem. Lepiej już zatem idźmy.

-Prowadź.

Zatem idzie.

Ana idzie za tobą. Nagle na twojej drodze znalazł się pewien biedny bezdomny człowiek, który wyciągnął do ciebie rękę po pieniądz.

Wyciągnęła skądś tak z dwa orły, po czym dała mu je.

ten chwycił te dwa orły po czym uklęk przed tobą i zaczął się modlić

Spojrzałą się na niego, ale tylko wykonała znak błogosławieństwa.

Nagle na myśl przeszła ci pewna idea. A gdyby tak skorzystać z okazji i gdy będziesz już w największym klasztorze Aurelii pomodlić się do niej. W końcu nie codziennie wędrujesz w tą odnogę miasta.

Tak, jeat to dobry pomysł. Ale kim heat ten człowiek. Nie wqrto przerywać modlitwę. Widać, że jest w niej bardzo zażyły.

- Kolejny dzień życia... za marne dwa orły... jeden bochen chleba... tyle dobra.

-Lepiej jest mieć dwa orły w kieszeni niż nie mieć ich, racja?

- Racja.

-Także bądź błogosławiiny, panie...

Biedak tylko się ukłonił i wrócił do modlitwy, Ana podeszła do ciebie
- No no, czyżbyś w końcu zrozumiała jak działa tu życie ?

-Życie działa pod9bnie wszędzie. Różni się tylko forma.

- Cóż, powiedzmy.
Odrzekła po czym szłyście dalej, aż doszłyście do schodów prowadzących na wzgórze klasztorne.

Przewróciła tylko lekko oczami, westchnęła głęboko i udała się po schodach do góry.

Więc szłaś mijając około co dwadzieścia schodów drobne kapliczki, przy których były ławki.
Weszłaś już do trzeciej kapliczki, jeszcze dwie. Huh, ładny widok już stąd jest na dzielnicę biedy, tamten żebrak dalej się modli. Ana nie nadążała za tobą po tych schodach, miała słabsze płuca, nie radziła sobie z oddechem przy takim tempie.

Przystanęła przy trzeciej kapliczce. Spojrzała się z lekkim uśmiechem na Anę.
-Najpierw musimy potrzenować oddech.

- Oj tak pani... oj tak.
Powiedziała sapiąc między tymi stwierdzeniami.

-Najlepiej podczad pływan8a.

- To dobry pomysł, lepsze pływanie, niż... bieganie.... albo wspinanie się...

-Po prostu łatwiej wyćwiczyć oddech. W wodzie jest podobnie jak w łonie matki.

Ana tylko się uśmiechnęła, pewnie zarumieniła by się, ale była i tak czerwona ze zmęczenia więc brak różnicy na jej twarzy.

-Idziemy teraz spokojnie. Trochę się pośpieszyłam.

- Dobrze pani.
Ana doszła do ciebie i ustała w skłonie by lepiej krew się rozeszła po ciele i oddech się wyrównał.

-Wszystkodobrze, możemy iść?

Ana nabrała dwa głębsze oddechy, po czym wyprostowała się wyraźnie wracając barwą do normy
- Chyba już lepiej...

-To idziemy, chodź.

Więc Ana szła powoli za tobą.
Po chwili byłyście przy czwartej kapliczce, ale obie już tym razem czułyście się zmęczone nie tylko Ana, ale także ty.

Przystanęła przy kapliczce i pochyliła się do przodu. Ręce oparła o kolana, a sama rozpoztarła skrzydła.
-Nie jest... Aż tak... Wysoko...

- Niby... nie... ale męcząco.
Odrzekła Ana.

-Rozstaw... Skrzydła... Ochłodzisz się.

Rozłożyła, a faktycznie były to skrzydła niezbyt umięśnione, fakt faktem może do szybowania się nadawały, ale ni cholery do lotu nie.

-Musimy podćwiczyć mięśnie skrzydeł. Jakby Cię zrzucić... To byś szybowała, ale nie latała.

- Mówiłam... moje skrzydła nie wykształciły się naturalnie tak silne jak u zdrowych drakkenów...
Powiedziała roniąc kilka łez.

Otarła jej dłonią te łzy. Nie może patrzeć, jak ona płacze.
-Spokojnie Ana... To nie jest tak, że są gorsze. Po prostu trzeba je wyćwiczyć. Będziemy stopniowo Cię uczyć.

Ana tylko pociągnęła nosem, po czym ruszyła swoim tempem dalej w górę.

Idzie wraz z nią jej tempem.

No i tak powoli się doczłapałyście do piątej kapliczki, skąd już tylko delikatnym chodnikiem można było przejść na szczyt aż pod mury broniące klasztoru.

-A teraz będzie delikatnie... Żadnych schodów, tylko spokojna i łagodna ścieżka na szczyt.

- Ufff....
Odetchnęła Ana

-Podeprzeć Cię, czy sama dasz radę?

- Spokojnie, dam radę.
Powiedziała i powoli dreptała we właściwym kierunku.

Drepcze zatem z nią.

No i doszłyście przed wielką bramę zewnętrznych murów klasztoru Aurelii.

Sprawdziła, czy wrota są otwarte.

Zamknięte.

Zapukała w te wrota.