// jaka iluzja

Toledo położył się na łóżku, patrząc w górę. - Musi być jakiś łatwiejszy sposób.

- Można zastawić pułapkę i zapieczętować, ale to chyba nie zadziała.
Trzeba poprosić kogoś o pomoc...

- Ja bym wolał na razie odpocząć. Zaraz i tak pojawi się Shimasani i powie, że powineniem jeszcze odpoczywać

- Racja, ra-racja. Musisz odpocząć. W takim razie ja już będę się zbierał. O-odwiedzę cię za dwa, trzy dni. - Toledo podniósł się, chwytając swoją torbę.

- Do zoabczenia w snach, o ile nie zgubiłem tej umiejętności. Powiesz mi, gdzie mieszkasz? Miałem cię uczyć grać, nie?

- Mieszkam w wieżowcu wschodnim, na piętrze trzydzieści trzy. - uśmiechnął się lekko.

- Masz rację, przepraszam. Na czym grasz?

- Na harfie. Uwielbiam muzykę.

- Ja też lubię muzykę. Ale nie potrafię grać na instrumentach.

- cudowny instrument

Tymczasem Okello przyleciał do Leifa z dużym kawałkiem mięsa na patyku.
- Leif, muzykancie ty, pomożesz mi?
Ognisy chłopak usiadł po turecku, wziął w jedną rękę patyk z mięskiem, a w drugiej pojawił się ogień. Leif kontynuował roznowe, grillując śniadnko dla Okella.
- Z tą opinią się zgodzę. - odrzekł Saeranowi.

- Wow! - wyrwało mu się na widok pieczenia mięsa rękoma

- W każdym razie, ja już się zbieram. Do zobaczenia~ - pomachał wszystkim i wyszedł ze swoją torbą.

Kiedy Leif skończył grillowanie, Okello ostatni raz się do niego przytulił.
- Mam nowego znajomego! Jest syrenkiem, idę do niego. - pożegnał się i poleciał z mięskiem do Toledo. - Mogę cię odprowadzić?
Tymczasem Leif spojrzał na Saerana.
- Aż tak cię to zaskoczyło?

- Ależ oczywiście, jeżeli chcesz. - chłopak uśmiechnął się do niego. - Fajnie jest tak latać? - zapytał po krótkiej chwili milczenia.

- Całkiem przyjemnie. Okello lubi Toledo.

- Ja ciebie też lubię, Okello~ - odparł radośnie, jednak później zwiesił lekko głowę, milcząc już.

- W zasadzie to nie, ale czy to nie boli?

- Nie, to naturalne. Tak jak plucie śliną. Pozbywasz się czegoś z oragnizmu, energii czy na przykład wody w postaci akurat tego. W moim ciele więcej jest ognia niż wody.

- więc u mnie chyba jest dużo metalu - zaprezentował łańcuchy.

- Kto to wie, wydajesz się ciekawą osobą. - uśmiechnął się Leif.

Abbei_The_Toy_Maker pisze:
//nie takiej hak myślisz baka

//?

- D-dziękuję. Mógłbym się też uczyć grać? Życie jest takie nudne bez hobby...

- Najpierw i tak trzeba się rozejrzec za instrumetnami. A mi pewnie Shimadani nie pozwoli się przemęczać, znasz ją.

- ok. Zostańmy przyjaciółmi~

- Spoko, Saeranku. - uśmiechnął się Leif. - Pewnie dziwnie to brzmi w mojej sytaucji, ale mam ochotę się jeszcze przespać.

- oczywiście. Przepraszam - wyszedł tyłem

- Nic nie szkodzi.
Był na zewnątrz.

Poszedł do siebie.

Jego koteł wyraźnie domagał się miziania, jedzenia i miłości.

Najpierw jedzenie. Sprawdził co ma w lodówce.

Miał trochę owoców, kilka kanapek i kocie żarcie.

Nasypał do miseczki kocie żarcie i dał mu.

Kot zaczął jeść, a Saeran poczuł, że jest głodny.

Zjadł owoce.

Gdy udało mu się najeść, kot przyszedł do niego i zaczął domagać się czułości. Jasno określił swoje cele i pragnienia.

Zaczął go tulić, głaskać i miziać...

Kot wyglądał na zadowolonego.

Więc wyszedł i poszedł do baru.

Kot poszedł za nim.

Nie miał nic przeciwko. Szedł do wieżowca zachodniego.

Maciuś
Pojawił się w wiosce.

Rozejrzał się.

Było w niej gwarno, wokół kręcili się ludzie, nie do nocą się nim przejmujący.

Spytał się kogoś.
-Przepraszam, gdzie znajdę shimasę?

- Shimasani wyszła. Możesz poczekać na nią w jej namiocie, tym największym.

Poszedł więc tam. Usiadł na piętach (to jest tak po japońsku, tak?) i czekał.