Zrobiłeś to, kilka sekund później tunelem przeszedł oddział złożony z 30 żołnierzy.

Ok.

Zrobiło się cicho.

Założył maskę i poszedł sprawdzić czy trochę się przejaśniło.

Trochę.

Czyli ile?

Na tyle, byś mógł przejść bez używania latarki, ale nie na tyle, żebyś oślepnął.

Więc... Dobra, raz się żyje, wychodzę i idę na południe.

Ruszyłeś, a okolica była ponura jak żadna inna. Mnóstwo szkieletów pojazdów, w których zaczęły rosnąć jakieś zmodyfikowane rośliny. Na ziemi często leżały szkielety ludzi, często dzieci. Budynki tylko przypominały, że w tej części świata człowiek jest już tylko najmniejszym elementem, zwykłą istotą skazaną na zagładę. A na dodatek śnieg, a raczej popiół otaczał całą okolicę. I ten wiatr, który wył jak sto cierpiących dusz...

Szedł dalej, ciągle się rozglądając, chodził opuszczonymi blokami z toporkiem w ręce, starał się nie wychodzić na otwartą przestrzeń.

Co jakiś czas w powietrzu coś przelatywało, a jakby tego było mało ulicami przebiegały małe stada dziwnych, zmutowanych stworzeń.

Szedł dalej.

Dotarłeś to starego autobusu, wyglądał całkiem nieźle, jak na obecne standardy.

Przeszedł obok.

Przeszedłeś, nie wywołało to żadnej nowej akcji.

A więc szedł dalej.

Szedłeś dalej, chociaż czułeś czyiś wzrok na plecach.

Szedł dalej.

Nadal to samo, nie było to jakieś specjalnie denerwujące uczucie.

Szedł dalej.

Zbliżałeś się do kolejnego wejścia do metra. Bliżej Hanzy?

Nie powinni mnie zabić...

Różnie bywa, w końcu to Moskwa.

Przynajmniej nic ważnego nie stracę.

Czyli wchodzisz?

Oczywiście.

Wszedłeś więc do stacji, ale (niespodzianka) zamknięta od środka.

Żadna niespodzianka, zaczął pukać do drzwi.

Nikt nie odpowiedział.

Jeszcze raz.

Tym razem ktoś zamknął przejście za tobą. Pułapka? Czarni? Ziemniaki Halucynogenne?

Zaraz się okaże.

Po chwili zostałeś po prostu oblany dużą ilość wody. O tym, że nie została na tobie nawet sucha nitka chyba nie trzeba wspominać?

Nie trzeba.

No, przynajmniej przejście dalej zostało otwarte.

Więc przeszedł dalej.

Ktoś z ciemności rzucił ci ręcznik. Suchy.

Przetarł twarz.

Przetarłeś, a ktoś rzucił ci jeszcze latarkę.

Wzruszył ramionami i podniósł latarkę.

Podniosłeś ją, była nawet ciężka.

Ponownie wzruszył ramionami.

Nie oberwałeś niczym nowym.

Co teraz?

Może warto włączyć latarkę?

Więc to robię.

Uruchomiłeś ją. Niedaleko od ciebie stał mężczyzna z maską przeciwgazową na szyi.

- Przeszukanie? Mutantem nie jestem, chyba widzisz.
Powiedział ściągając to gumowe ścierwo, które utrzymuje go przy życiu na powierzchni i zaciągając się powietrzem jakby właśnie opuścił Kraków.

-Nie, nic takiego towarzyszu. Paszport, bądź słowami dane osobowe.

- Igor Ilczuk, Ukrainiec, 23 lata, brak stacji rodzinnej.