Karczma niewiele się zmieniła, ponownie Magowie coś tu opijali w miłym towarzystwie, zapewne swój sukces, jakim było zdanie tego egzaminu, czy cokolwiek to było.

No, samemu też warto wypić. Zakupił jeden trunek i za niego zapłacił.

Poszło sprawnie, w sumie to dziwne, że do tej pory piwo i inne alkohole się nie skończyły... Chociaż, z drugiej strony, to karczma, w której przebywają głównie Magowie, może mają tu jakiegoś Maga Rumu w charakterze pracownika?

To byłoby oczywiste i bardzo dobre dla zarobków.

No i tyle w temacie, pora wziąć się za picie, prawda?

No tak, to zrobił.

Piwko masz z głowy, więc co dalej?

Kolejne?

Dobry plan, w końcu Mag nie kaktus, musi pić.

Zapłacił i wypił.

Do upojenia było Ci jeszcze daleko. Oczywiście jeśli to do niego dążysz.

Nie dziś, jednak byłoby wesoło. Gorzej, jeżeli przy okazji spie**oli jakieś zasady, bo nie widział maga wynoszonego na noszach, lub przez kolegów.

W takim razie lepiej zająć się czymś innym.

Ile miał złota i ile było tutaj magów?

Złota miałeś kilkaset sztuk, czyli pod dostatkiem, zaś Magów, poza Tobą, znalazło się w sumie ośmiu.

Ręką dał znak barmanowi, żeby się zbliżył.
-Po trzy piwa na każdego z magów. Z wyjątkiem mnie.

Nie dopytywał o okazję, w sumie nie musiał, liczył się zysk, a jeśli już o nim mowa, to karczmarz się o niego upomniał:
- Łącznie czterdzieści osiem złota się należy.

Zapłacił tyle.

Po chwili piwo od tajemniczego darczyńcy zaczęło lądować na stołach uradowanych Magów.

No i miło, sam czekał, aż go wypiją.

Obalenie trzech kufli piwa, zwłaszcza będąc już pod wpływem wcześniej wypitego alkoholu, trochę musiało potrwać.

Miał czas.

Po ponad godzinie mogłeś z całą pewnością stwierdzić, że każdy z Magów opróżnił trzy kufle.

I byli pijani.

W mniejszym lub większym stopniu, to by się zgadzało.

I może to wykorzystać.

W wypadku tych nieco bardziej spitych? Tak.

No tak.
-Barman? Jeszcze coś.

Jako iż sypnąłeś już nieco złota, to stawił się na Twoje żądanie, w końcu takich klientów jak Ty to ze świecą szukać. Lub u konkurencji.

-Ile będzie wynosiła cena za dosłowny dzban alkoholu? Byleby dobrego alkoholu.

- Takiego najlepszego? - spytał dla pewności i westchnął, zamyśliwszy się. - No na pewno z czterdzieści złota.

Zapłacił tyle.
-Ma paść hasło, że to dla najlepszego maga. Ma to usłyszeć cała karczma. Podaj ją tamtemu magowi.
Wskazał głową jednego z bardziej spitych.

- Puknij się w łeb, nie dam sobie karczmy rozwalić! - odparł równie oburzony, co wystraszony i oddał Ci złoto, wracając na miejsce.

Mruknął.
-Hm, a byłby to niezły test.

Test nie test, Twoi magiczni kompani zaczęli powoli kończyć libację i wracać do swych kwater, aby być choć trochę żywymi w jutrzejszym dniu.

A więc i on wrócił z nimi. Któryś odstawał od grupy?

Wszyscy byli tak samo zalani i wszyscy szli jedną grupą, zapewne w celu stabilizacji swojej wędrówki.

A szkoda. No cóż, przynajmniej zna ich wygląd i wie, że ulegną alkoholowi.

Zawsze coś, w razie czego. Niemniej, dotarli do kwatery, Ty również. Wszystkich obudziła pobudka odegrana na trąbce.

No to kapelusz na głowę, laska pod ramię i opuszczenie kwater w pełnym wyposażeniu.

Tak też możesz, a wręcz musisz, udać się na stołówkę. Ale to dobre miejsce do wzbudzania szacunku względem swojej osoby. Tak jak każde inne.

A więc ruszył zjeść śniadanie.

Nie było smaczne, bo miało być pożywne, jak to w woju. Kilka chwil po ostatnich kęsach posiłku znów zagrała trąbka, tym razem sygnalizując zbiórkę.

I tam też ruszył. Nie warto odstawać od reszty.

Co ciekawe, po raz pierwszy zobaczyłeś ubranego w przedniej jakości zbroję płytową Krzyżowca. No, może nie był to pierwszy raz, ale na pewno pierwszy, gdy widziałeś żołnierza w krwistoczerwonej zbroi. Może do słynnej Krwawej Buławy mu daleko, ale i tak musi być blisko Waszego wodza.
- Żołnierze! - zagrzmiał, uderzając pięścią w swój napierśnik, aby podkreślić wagę następnych słów: - Dziś jest dzień, na który czekaliście! Na który czekał cały Argent, Kairn Krwawa Buława i wszyscy Krzyżowcy! Dzień wojny! Tak wiele oczekiwania, krwi, potu i łez nareszcie znajdzie ujście - ruszajmy do Szkarłatnej Przystani, a stamtąd do Dekapolis! Na wojnę!
Mowa może i nie najlepsza, ale prosta i zwięzła, czyli tak jak żołnierze lubią, a więc wzbudziła w ich szeregach gromki aplauz.

Ouh, Dekapolis? Czyli Nordowie, czy tamci? Będzie ciekawie, nawet bardzo.

Najpewniej Nordowie, biorąc pod uwagę niuanse polityczne Elarid: Dekapolis to sojusznik Cesarstwa, a Krzyżowcy są lennem Cesarstwa, więc te, zapewne zmęczone wojną z Drowami oraz muszące utrzymać konkretne wojska na granicy ze Stalowymi, Orkami i Krasnoludami, dodatkowo osłabione kampanią pod Heresh, postanowiło wysłać Was w celu rozprawienia się z tym drażniącym problemem.
Niemniej, ciekawie czy nie, warto byłoby zacząć klaskać, tak jak inni, żeby nie odstawać, bo to z reguły źle się kończy.

Klaskał więc, chočwcape mu się to nie podobało.

Przemowa dobiegła końca, a więc przedstawienie i burza oklasków również... No, poza tym kazano się Wam pakować, żegnać, odbierać prowiant, ekwipunek i tak dalej, ponieważ dowództwo miało zamiar opuścić miasto jeszcze dziś, najlepiej przed zmierzchem.

A więc to zaczął robić, nie potrzebował do tego instruktora.