Ah, a Kalina już się przestraszyła. Niech śpią.
Sama wróciła, by ukroić sobie jeszcze kawałek indyka i dopić wino. Następnie sprawdziła, czy dużo jedzenia zostało na talerzach i w misach.

Nie było tego wiele. Można rzucić na zewnątrz, psy na pewno zjedzą

Tak, to dobry pomysł. Dojadła, co miała na własnym talerzu, a resztę poleciła zebrać i rzucić psom. Następnie wspomniała służbie, by obudzić ją jutro o brzasku, a ona sama udała się na spoczynek. Zrzuciła ubrania i z przyjemnością wtopiła głowę w poduszkę.

Noc minęła spokojnie. Zgodnie z poleceniem, służba obudziła Cię o brzasku

Ubrała się i zeszła na dół. Sołtys i Włoch jeszcze się nie zbudzili?

Byli jużna nogach, ale wciąż pijani jak bela

Oh, nie spodziewała się, że wstaną tak wcześnie. Jednak gościem trzeba się zająć. Zaparzyła kawy oraz herbaty i zaczęła własnoręcznie przygotowywać śniadanie.

Podałaś do stołu. Zaczęli jeść, ale nadal nie pojmowali co się stało

- Jak się spało? - Zapytała z uśmiechem.

- Ehh... Bardzo dobrze - odpowiada sołtys
- Mi jednak było bardzo niewygodnie - powiada Włoch

- Doprawdy? Czyżby łoże było za twarde? -

- Niewygodnie się spało, zapewne pierzyna już stara - odpowiedział Włoch

- Dziękuję za uwagę, postaram się ją wymienić w najbliższym czasie. -

Skończylišcie spożywać śniadanie. Goście zaczęli wychodzić

Czas na nich najwyższy. Pożegnała gości i dokończyła śniadanie. Po tym, wyszła na zewnątrz, zaczerpnąć świeżego powietrza.

Na zewnątrz było jeszcze chłodno, dzięki czemu powietrze było rzeźkie

Przez Kalinę przeszedł miły dreszcz. Lubiła taką pogodę. Poszła w stronę pola, na którym miał zostać wybudowany kościół. Idąc, rozglądała się po wsi.

Wszędzie biegały dzieciaki, psy szczekały. Po prostu raj na Ziemi

Sosnków - Raj na ziemi. Jak pięknie powiedziane. Trzeba byłoby zapytać w przyszłości jakiego znachora, czy wieś nie ma właściwości zdrowotnych. Śmiało można by tu stawiać uzdrowisko.

Kalina rozstawiła sztalugę z płótnem przed polem i wzięła w dłoń paletę. Spróbowała sobie wyobrazić kościół, z przyległą szkołą, stojący w tym miejscu.

Zabrałaś się za malowanie. Szło Ci nieźle. Kościół i szkoła zaczęły wyglądać coraz piękniej. Widząc jak malujesz, zaczepił Cię jakiś wieśniak
- A co to panienka maluje?

- Maluję kościół, który zamierzam wybudować w tym miejscu. Co sądzisz? - Odsunęła się i pokazała obraz.

Zdumiał się widząc to
- Kościół tutaj? - zaśmiał się - Ludziom w ogóle będzie się chciało tu chodzić?

Zdumiała się na słowa wieśniaka i zlustrowała go wzrokiem, czy to nie jakiś nowo-przybyły. Przecież nawet najstarsi zawsze chodzili ponad 5 kilometrów do kolejnej wsi, by tylko nie opuścić niedzielnej mszy!

- Czemu się panienka tak na mnie patrzy?

//Był to ktoś znajomy z widzenia? //

//Niet//

- Tyś nie tutejszy. Tutaj wszyscy wierzą w wiarę Chrystusową. -

- Ja również, ale w inny odłam

- Jaki to znowu? -

- Protestantyzm - odpowiada - Nie uznaję budowy kościołów na wsi. Tak w ogóle, nie przedstawiłem się. Jestem Antoni Kusociński. A ty panienko?

- Kalina Sosnkowska jestem. Powiadacie, żeście z Kusocińskich? -

- Zaiste panienko. Ja żem z Kusocińskich, a czemu panienka pyta?

- Zna Pan może Tadeusza Kusocińskiego? -

- A owszem! To jest mój ojciec!

- Zadziwiające...Co was sprowadza w te strony? -

- Poszukuję pewnego medalionu - powiedział

- Medialionu? A na co Panu medalion? -

- Jest bardzo cenny, może być wart nawet kilkaset tysięcy sztuk złota. Jest nawet zrobiony z tego materiału

- Czemu szukacie go tutaj? To tylko spokojna wieś. - Gdy mówiła, próbowała schować medalion w piersi, tak, by Antoni nie dostrzegł jej prób.

- Ojciec powiedział, że dostarczono go tu jakieś 20 lat temu z Rzymu. Miał być dla córki jakiegoś żołnierza napoleońskiego. Tylko tyle mi powiedział

- Więc chyba muszę Pana zasmucić. Nie znajdzie Pan medalionu. -

- Doprawdy? Jak nie tutaj, to pewnie gdzie indziej będzie - spojrzał na Twój dworek - O! Tutaj może być schowany! Pójdę tam!

- Medalion jest tutaj. - Ściągnęła go i pokazała w dłoni. - Co chciałam powiedzieć, to to, że raczej go Pan nie odzyska.

Ten przyjrzał mu się dokładniej. Chciał go wziąć do rąk

- Jest to moja pamiątka po matce, nawet nie myślałam, by ją wymieniać na złoto. -

- Po matce? Z tego co mi wiadomo, porwali ją Rosjanie jeszcze za konfederacji

- Dokładnie. Ojciec, rzeczony żołnierz Napoleoński, walczył wtedy w obronie konstytucji i nie mógł pilnować przybytku.

- Aha, rozumiem. Czy mogę go wziąć do rąk?

- Obejrzeć go Pan może, oczywiście. - Podała Antoniemu medalion, jednak wciąż trzymała za rzemień. Nie ufała mężczyźnie.

Ten widząc jak trzymasz rzemień, wyciągnął nóż i chciał odciąć Ci ręce, gdy nagle znikąd pojawił się Jarzębiński i powalił Antoniego
- Panienko! - krzyknął - Uciekaj, to szpieg napoleoński!