- Felicia. Moja pani ma na imię Felicia.

- Rety, nie wiedziałem, że ma ptaszka... No cóż, mam do niej niedaleko, więc jak wyzdrowiejesz, to cię do niej zaniosę.

- Dziękuję. Mam nadzieję, że to nie potrwa długo. Tak w ogóle to będę mógł potem latać?

- Jeżeli skrzydło się dobrze zrośnie, to tak. A jeżeli nie, no to trochę gorzej. Ale zrobię co w mojej mocy, żebyś mógł znowu latać.

- Jesteś naprawdę miłym doktorkiem.

Uśmiechnął się przyjaźnie. - Dziękuję ślicznie. Ty zas jesteś ślicznym krukiem, bo cóż mogę rzec? Czarne, zdrowe pióra. Latanie to musi być coś niesamowitego, zaś muszę stąpać po ziemi, a jak chcę się gdzieś przejść, to mi drzwi na sufit uciekają. I weź tu podleć do nich!

- Jak ładnie zaśpiewasz, to wrócą. Felicia tak robi.

- Hm, ale Felicia na pewno umie śpiewać. Mnie zaś nie obdarowano takim talentem.

- Nie wiem, nie znam się. Ja umiem krakać.

- Krakanie na swój sposób też jest piękne. - stwierdził i usiadł obok niego.

- Co jest, doktorku?

//xe

- Nic, nic. - zaśmiał się pogodnie i zerknął na pingwinka.

- A on jest prawdziwy?

- W sumie to jest pluszowy. Ale z drugiej strony zachowuje się jak normalny pingwinek.

- Łał. A skąd masz takiego kolegę?

- Kilka lat temu dostałem go od przyjaciela na urodziny. Później zaś trafiłem tutaj i ten oto pingwinek mi o nim przypomina.

- Ja byłem prezentem na przeprowadzkę~

- Jesteś ślicznym prezentem. - parsknal.

- Dziękuję. - ukłonił się.

Kuma zakrył twarz, by zatuszować ziewnięcie, jednakże po chwili przetarł lekko oczko. - Wygodnie ci tutaj? Jeżeli chcesz, mogę cię gdzieś indziej usadowić.

- No... no sam nie wiem. Powinieneś odpocząć, doktorku.

- Aj tam, jestem rozleniwionym doktorkiem. Nic mi z odpoczynku.

- Lebiwy doktorek, bo mieszka wysoko.

Zaśmiał się pogodnie. - Racja.

- Często masz pacjnetów?

- Hmm... W sumie to tak.

- A kruki?

- Cóż... Ty jesteś trzecim albo czwartym krukiem jakiego miałem zaszczyt operować.

- Och! To dobrze. A jak to jest być doktorkiem?

- No cóż, momentami bywa pod górkę, ale jeżeli udaje mi się już opanować sytuację zdrowotną pacjenta, czuć satysfakcję, że coś się osiągnęło.

- Aha.. haaa.. ja się chyba kimnę.

- Ależ oczywiście, śpij. Musisz odzyskać siły. Dobranoc. - uśmiechnął się pogodnie.

I kruczek zasnął. Czym teraz zajmie się Kuma?

Teoretycznie mógłby pójść w końcu po tą książkę... Ale może lepiej nie zostawiać pacjenta samego, więc ułożył się obok pingwinka. - Czujesz się już lepiej?

Pingwinek przytaknął.

Uśmiechnął się. - To dobrze~

Pingwinek skinął głową w jego stronę. Chciał odwzajemnić pytanie?

- Aj tam, mną się nie przejmuj, czuję się wyśmienicie.

Pingwinek przyszedł się przytulić.

Tak więc Kuma przytulił go delikatnie, nucąc coś pod nosem, co brzmiało jak kołysanka.

I pingwinek po niedlugim czasie usnął.

Uśmiechnął się, zamykając oczy.

Sam też usnął. Śniło mu się stado puchatych króliczków, mięciutkich, jakby w ogóle nie miały kosteczek.