-Ha!- Akin prychnął. -Dokładnie to samo powtarzam sobie przed lustrem.- Puścił oczko do fauna, po czym wzruszył ramionami.
-Ale takie są fakty.- Odparł spokojniej i popił herbatki. -Jednego dnia cię nie ma, a drugiego już czujesz, słyszysz widzisz. Tak powstają anomalie, prawda?-
Odstawil kubek i pstryknął palcami.
-Nie ma i jest.-

- Masz kryzys egzystencjalny. Ja tam się cieszę, chyba, że anomalia jest denerwująca.

-Kryzys egzystencjalny złapał mnie na początku tej egzystencji.- Stwierdził filozoficznie i podniósł kubek. Wziął łyk.

Herbatka była bardzo dobra.
- Nie podoba ci się w Paradosso?

Akin westchnął.
-Oczywiście, że mi się podoba. To całkowicie fascynujące miejsce.-
Uśmiechnął się.

- Miło mi, że tak myślisz. Bywają osoby, które za wszelką cenę chcą się stąd wybrać.

Kotek wzruszył ramionami, po czym wstał, odłożył kubek już bez herbaty.
Lekko się ukłonił.
-Dziękuję za tak miłe przyjęcie, ale będę się już ulatniał. Może kiedyś jeszcze się tu zjawię.- Dodał z szarmanckim uśmiechem i wyprostował się.

- Do zoabczenia, kotku.

-Ahoj.- Akin machnął ręką i powędrował w stronę wyjścia z labiryntu.

Pelikann
Dotarła do wejścia od labiryntu.

Klucząc między zawiłymi ścianami z natury usnutymi, parła naprzód, ku swej destynacji

//cóż za słownictwo

Dotarla w ślepy zaułek, na którego końcu była skrzyneczka.

Hmm, ciekawe. Otwarła ją, spodziewając się wąglika w środku

W środku był ziemniaczek. Kwitnący.

Wow, kwitnący ziemniak! Ujęła go w dłonie

Byl mięciutki i malutki.

Kto by porzucał bezbronnego kartofla na pastwę losu? Jaki potwór mógł to zrobić?! Zaparkowała ziemniaka do skrzynki i wzięła na ręce

//parkowanie ziemniaka

Kurde, w takim szyku słownym brzmi jak kolejny synonim masturabcji

Ziemniak został wzięty. Co teraz?

Ruszyła dalej przez labirynt

Usłyszała niedaleo siebie stukot kopytek.

Rozejrzała się raptownie

Zobaczyła pośród labiryntowych ścian fauna, układającego strzałki z kamyczków.

Podeszła do niego:
- Dzień Dobry czy nie zgubił Pan kuferka z ziemniakiem?- Zapytała

- Kuferki pojawiają się same z siebie. Możesz go sonie wziąć. - uśmiechnął się przyjaźnie.

- Dziękuję. Układa Pan wyjście z labiryntu?-

- Nie jestem pan. Wyjście jest, ja tylko układam podpowiedzi. Moi bracia Nie lubią ułatwiać i potem psują moje wskazówki.

- To kto jesteś jak nie Pan?-

// kurdebele nie umiem utrzymać jednolitego charakteru Solei

//a jaki ona ma?

- Jestem Llyr i jestem za młody, żeby być panem.

- Miło poznać - Wystawiła rękę

// W tym problem, że nie wiem. Na początku miała być a'la łowca nagród a'la Han Solo

Uścisnął jej rękę.
- A pani wygląda na bardzo mądrą osobę, z ręką do kwiatów.

- A skąd to stwierdzenie? -

- Któż inny przejął by się losem samotnego ziemniaczka?

- Ah, zgadłeś. Czemu inne fauny niszczą twe konstrukcje? -

- Bo lubią zagubionych ludzi i zgarniają fanty za wyprowadzenie.

- Rozumiem. A ty jesteś takim dobrym duchem tego labiryntu i pomagasz za darmo? -

Llyr przytaknął.
- A ty jesteś dobrym duchem ziemniaczków.

- Możliwe! - Zaśmiała się. - Mógłbyś mnie doprowadzić do wyjścia? -

- Bardzo chętnie, ale do którego? W którą stronę zmierzasz?

- Słyszałeś kiedykolwiek o warsztacie niejakiej Any?-

- Oczywiście, naprawiła mi mój czajnik.

- To właśnie do niej się kieruje. -

- Czyli w stronę wschodniego wieżowca. Proszę, chodź za mną.

- Jasne - Podążyła za faunem

Po niedługim czasie dotarli do wyjścia z labiryntu.
- Miło mi było cię spotkać. - uśmiechnął się.

- I wzajemnie. - Pożegnała się i ruszyła w swoją stronę

Maciejek
Wszedł do środka.

Rozglądał się za odpowiednią rośliną.