- Już się robi! - Powiedziła swoim uroczył głosikiem i wyszła kŕcąc zalotnie... wiadomo czym.

- Ehh..- tak więc on ruszył w swoim kierunku, czyli do pracowni z której po otwarciu wszystkich zamków powoli zaczął wynosić cały sprzęt, a gdy skończył zamknął drzwi i wniósł wszystko na górę -.

- Mógł pan poczekać, pomógłbym panu. - Powiedział pan Grundberg stojący przed wejściem na górę. Oficjalnie zatrudniony jako ogrodnik Nicolas Grundberg był człowiekiem ogromnym i niezwykle silnym. Nosił gęstą długą brodę i kaszkiet co było swoistym podkreśleniem jego siły.

- Wie pan, dzisiaj mój cały dzień będzie troszku zabiegany więc z rozpędu się zapomniałem .- lekko się zaśmiał -. Ale w takim razie chociaż zanieśmy to na wóz.

Bez słowa chwycił wszystkie przedmioty i udał się na zewnątrz by zapakować je do czekających tam skrzyń.

W takim razie dał mu wykonać jego pracę i w tym czasie rozejrzał się za Timim.

Timmy już na ciebie czekał siedząc na koźle wozu do którego Nicolas właśnie zapakował skrzynie.

W takim razie dosiadł się do nìego i stwierdził

- No, to do wojskowych.

- W sensie do więzienia tak? Podobno wieziemy to naczelnikowi.

- Tak, do więzienia.

- Oki doki. - Powiedział infantylnie Timmy i wyjechaliście z terenu posesji .

Hon, hon, hon! Je suis Zmiana Lokacji!

Hah, racja. - Zaśmiał się jeszcze raz. Po krótkiej chwili byliście już pod domem.

Naczelnik wysadził cię pod bramą twojej posiadłości. - Do następnego razu Leo! - Rzucił na pożegnanie i odjechał machając.

On także mu odmachał po czym ruszył do swojej rezydencji radosny z tego że wszystko co miał dzisiaj zrobić już zrobił gdy..w progu drzwi przypomniał sobie o balu. Tak więc przekroczył je i natychmiast pędem ruszył do swojego pokoju.

Do pokoju dotarłeś szybko, większość służby nawet cię nie zauważyła. Pokój miałeś za to bardzo starannie wysprzątany.

Więc bez większych ceregieli zaczął się rozbierać po czym szybko przebrał się w najbardziej wyjściowy i balowy strój jaki miał. Liczył że przez to wszystko co się dzisiaj działo nie spóźni się.

Wyglądałeś naprawdę szykownie, a nie mogłeś się spóźnić bardziej niż to akceptowalne nonszalanckie spóźnienie.

W takim razie uradowany ze swego stylu i zadowolony na cały świat Hans ruszył ponownie pędem ku drzwiom żeby dalej skierować się ku domu sąsiadki.

Po chwili dotarłeś pod posiadłość w której odbywał się bal. Wokoło stału dziesiątki dorożek, z środka wydobywała się miła muzyka. Brama była otwarta.

Tak więc poprawiając się na wszelkie możliwe sposoby wolnym krokiem ruszył ku drzwiom żeby zanurzyć się w jedno z najbardziej pospolitych wydarzeń świata szlacheckiego.

Gdy tylko dostałeś się do głównego holu odkryłeś że jest to, o ironio, bal maskowy! Nie mogłeś trafić na wydażenie bardziej ci odpowiadające.

A zatem Bogowie w których Leoncoeur nie wierzył wreszcie mu sprzyjają ! Ruszył zatem, w magiczną podróż po świecie w którym jakoś wybitnie się nie wyróżnia, krążył po okolicy niezbyt skory do rozmów z kimkolwiek i rozglądał się za co ciekawszymi wydarzeniami.

- Och pan Leoncoue! - Usłyszałeś znajomy głos gospodarki tego przyjęcia.

Odwrócił się do niej i natychmiast przywitał

- Miło Panią widzieć Pani Novellan.- odparł miłym głosem -.

Była ubrana w spektakularną różowo-białą suknie o typowo balowym kroju. Obok niej stała nieco mniej ekscentrycznie ubrana dziewczyna o brązowych włosach i w ciemnozielonej sukni. Obie miały zdobione maski
- Cała przyjemność po mojej strone. Chciałabym panu przedstawić Lady Secour, która właśnie wróciła z dalekiej podróży. - Wskazała na dziewczynę obok, a ta podała ci ręke.

Delikatnie za ową dłoń złapał po czym kłaniając się przyłożył ją do miejsca w masce w którym powinny być jego usta.

- Niestety nie mogę ucałować pani dłoni zważywszy na bal..no i cóż powiedzmy moje niezbyt piękne oblicze.- zaśmiał się lekko

- Och, panie Leoncoeur ja nie należę do strachliwych kobiet. Podczas mojej podróży trafiłam to Yerskiego szpitala polowego gdzie człowiek nie miał nosa, brwi, ucha ani nawet...
- Chell proszę! - Zatrzymała koleżankę pani Novellion. - Nie sądze by pan Leoncouer chciał o tym słuchać.

- Owych opowieści nie wypada przytaczać na balach, jednak chętnie ich wysłucham przy innej okazji -. odparł po czym dodał ze śmiechem -. I skoro pani widziała takie rzeczy to chyba przyzna iż spopielona twarz nie jest zbyt wyjściowa ?

- W wielu kulturach blizny są symbolem męskości. Nie zaprzeczę że ja też tak uważam...
- Chell! - Rzuciła obużona pani gospodyni.

Więc już zapewne obydwoje ignorując gospodynię wdali się w dyskusję.

- Bardzo mi schlebia iż pani tak sądzi, jednak wiele osób ma wręcz przeciwne zdanie i gdy pojawiam się bez swej już tradycyjnej maski albo omija mnie wzrokiem albo jest widocznie zaskoczona lub oburzona.

- Choć ja nie ukrywam że z chęcią zobaczyłabym pana bez tej maski. - Powiedziała zalotnie. Pani Novellan za to całkowicie straciła nadzieje na udaną interwencje.

Zaskoczyło go owe dobijanie się do części siebie której tak bardzo nienawidził.

- No cóż, nie będę pani tego utrudniał jednak bal nie jest na to dobrym miejscem .- milo stwierdził -. Musielibyśmy spotkać się w bardziej..hmm.. ustronnym miejscu..- przerwał na chwilę -. Co pani powie na zaproszenie do mojej rezydencji ?

- Och panie Leoncouer! - Powiedziała nieco zaskoczona. - Nie spodziewałam się, ale zgoda. Nie przepadam za balami prawdę mówiąc.

- Ja także.. nie odnajduję się zbytnio w takim gąszczu ludu..szczerze wyznam pani iż mój przyjaciel dzisiaj określił mnie prawie odludkiem .- zaśmiał się lekko -.

- Jak widać mamy ze sobą wiele wspólnego. - Zachchotała i wzięła go pod ręke.

Najpierw nieco zesztywniał, nie był przyzwyczajony do takich zachowań jednak zaraz wróciła w niego luźna forma, ruszył więc z ową damą na krótki spacer do swego domu.

- Więc mówi pani iż uważa rany za męskie ? Co jednak powie pani na to że straciłem nogę od kolana w dół w tym samym wypadku który spopielił moją twarz ?- zaśmiał się, zdążył już się przyzwyczaić do żartowania ze swoich słabości -.

- Jest pan naukowcem, cyż nie? Noga panu nie jest do niczego potrzebna. - Zachichotała. - Z resztą, ja też mam kilka blizn...

- No i tak Pani mnie pokonała..no cóż, przyznam jednak że bycie naukowcem popłaca ponieważ można i wiele zaleczyć .- a gdy usłyszał o jej bliznach jakoś smutno mu się na sercu zrobiło -. Zapewne.. przyznam jednak że owe blizny w żadnym stopniu Pani nie oszpecają a jedynie dodają w moich oczach.

- Dziękuje, ale nie musi się pan martwić. Nie brzydzę się swoich blizn, a mam je niemalże wszędzie. Tak to już jest jak się wiedzie żywot podróżniczki. - Zaśmiała się.

- Ja swoje otrzymałem przy próbie zostania "wielkim żołnierzem" wiele lat temu .- zaśmiał się po czym zamilkł na chwilę, ale zaraz zaczął kolejny temat -. Więc mówi pani iż jest podróżniczką.. też w sumie chciałem dawniej zwiedzać świat, ale coś zawsze mnie tu trzymało.

- Pewnie przyzwyczajenie. To zawsze jest przyzwyczajenie... - Westchneła cicho. Właśnie dotarliście do twojej rezydencji, większość świateł była zgaszona.

Sięgnął więc gdzieś wgłąb swojego stroju i otworzył im oboje drzwi, zaraz po tym ruszył wraz z Panią Secour do swojego salonu..

- Mam całkiem miły salon w którym moglibyśmy przysiąść, a w dodatku raczej żaden ze służących nie rzuci się żeby nam przeszkadzać.- stwierdził-.

- Dobrze, niech pan prowadzi, choć sypialnia też byłaby dobrym miejscem... - Stwierdziła tą drugą część dodając nieco ciszej.

Udał iż owej drugiej części nie dosłyszał, tak więc poprowadził nową znajomą ku swemu salonowi, a dotarłszy na miejsce zagadał.

- Może napijemy się wina ? Niezbyt się na nim znam ale osoba która mi je sprzedawała zarzekała się na wszystko że jest najlepsze.

- Doskonały pomysł! - Powiedziała zdejmując maskę. Wlaśnie teraz zauważyłeś że od punktu ponad lewą brwią aż do kącika ust biegnie przez jej twarz straszliwa szrama.

Ani trochę mu to nie przeszkadzało, on więc także zabrał się za zdejmowanie swojej maski. Odwiązał wszystkie linki które trzymały maskę sztywno na jego twarzy i opuścił ją ukazując kobiecie swoją spopieloną twarz, uśmiechnął się nawet lekko z pewną dziwną dozą niepewności.

- Cały ja.- stwierdził -. W sumie..muszę przyznać że niewiele osób mnie tak widziało .- po chwili jednak odwrócił się żeby sięgnąć po dwa kieliszki jak i jedno z licznych win znajdujących się w barku -.

- W mojej opini? Jest pan niezwykle przystojny, panie Leoncoeur. Stwierdziła zalotnie zakładając nogę na nogę.

- A pani niezwykle piękna .- odparł z rozpędu dopiero po chwili się zorientował..ale no cóż, słowo się rzekło. Postawił więc kieliszki na stole i nalał do nich owego wydobytego wina -. Szkoda tylko iż niewielu ludzi jest jak pani..

- Może to i lepiej. Gdybyśmy wszyscy byli tacy sami to świat niczym by nie zaskakiwał. - podniosła swój kieliszek.

On także to zrobił i pozwolił sobie jako pierwszy wznieść toast

- Pozwoli pani że wzniosę za to toast, niechaj każdy więc będzie sobą.

- Amen, jak to się mawia w państwach z religią. - Zaśmiała się i napiła się wina.