Natychmiast przerwali swoje zajęcia - mag połknął szybko swoją kroplę - i spojrzeli się na Wernera pytająco.

- Sprawy mają się tak: Nasi przyjaciele komuniści posiadają najwięcej wojska ze wszystkich tutaj. Może i kłamią, ale z doświadczenia na froncie wschodnim wszyscy wiemy, że Ruscy nadrabiają jakość ilością. Poza tym ich wrogowie nijak mogą się zjednoczyć, a komuchy wygrywają bitwę za bitwą, poza kilkoma, w których wzięli udział Magowie.

- Jeśli to prawda - odezwał się jeden ze słuchaczy - To lepiej faktycznie pozostać po ich stronie. Pytanie tylko, czy na dłuższą metę będą chcieli nam zaufać.

- Zaufanie to towar deficytowy. Zawsze.

Nikt nie miał na to odpowiedzi.

- Poza tym mają kilka pojazdów opancerzonych, a ich przewaga wynosi około pięciu do dwóch.

- Jeśli tak się sprawy mają, to muszą być cholernie niekompetentni, skoro zostawiają swoje bazy niestrzeżone. No ale czego można się w końcu spodziewać po bandzie komuchów - mruknął inny żołnierz

- Ale, przynajmniej na razie, naszą jedyną szansą na przeżycie jest pozostanie z nimi.

Z tym także, najwyraźniej, wszyscy się zgadzali. Mrok częściowo spowił oazę, co najwyraźniej oznaczało, iż słońce już zaczynało zachodzić za horyzont.

Sprawdził więc, jak wyglądają warty, bo chyba jakieś powinni wystawić.

Na razie żadnej warty nie wystawiono. O szczegóły mógł się chyba kogoś zapytać.

Jednak zanim to zrobił, poszedł do swojego człowieka, który miał naprawić z jakimś komuchem ich namiot.

Omeg12 pisze:
Centralną część namiotu zajmował spory, okrągły stół z rozłożonymi na nim makietami, przy którym siedziało paru mężczyzn w mundurach. Wszyscy momentalnie zwrócili swe zdziwione spojrzenia w kierunku Dantego.

Postawił kartkę na stole o podsunął im ją po czym w milczeniu czekał.

hejter

Zwrócili swoje spojrzenia na kartkę. A następnie z powrotem na Dantego.
- Skąd to masz? - wydukał jeden z mundurowych

Kuba

Po drodze zatrzymał go dowódca. Wyglądał na mocno czymś zaniepokojonego, nawet spanikowanego
- Zbierz swoich. Musimy się przygotować!

- Ale o co chodzi?

- Jakiś mundurowy, nie uważał sę za nikogo wyjątkowego -

hejter

- Zapewne nie podał ci imienia, co?

Kuba

Ten w odpowiedzi wskazał w kierunek zachodni. Słońce było już w większości zakryte za horyzontem... który z jakiegoś powodu wydawał się być wyżej niż zazwyczaj. Gdy Werner się przyjrzał, zorientował się dlaczego. Ze sporej odległości sunęła na nich ściana piachu dostatecznie wysoka, aby przykryć słońce.
- Burza piaskowa. I to całkiem spora - stwierdził dowódca ponuro

- To był dlań za duży margines ryzyka, nie sądzisz? -

- A już myślałem, że to wróg na nas idzie. - westchnął z ulgą. - Chwila... Te burze piaskowe są aż tak niebezpieczne?

hejter

- To ma sens... ale skąd mamy wiedzieć, to nie jest jakiś kiepski żart z twojej strony, albo próba wprawienia nas w paranoję?


Kuba

- Zależy. Ta wygląda na dość dużą, więc lepiej znaleźć sobie jakąś osłonę. No i nigdy nie możesz pewien, że to wróg nie znalazł sobie maga piasku i nie próbuje cię wykurzyć.

- Dobrze wiemy że nie możecie udiwodnić że kłamie, lub że mam rację. Dlatego nie zaszkodzi wam po prostu być przygotowanym na obrone. Oczywiście radziłbym to zrobić tak by nikt się nie połapał, bo mogą mieć więcej agentów -::

- Więc zostajemy tu, ale się chronimy?

hejter

- Mówisz z sensem... jak ci na imię? I kim właściwie jesteś?


Kuba

- Ucieczka byłaby bezsensowna. Sprawdź lepiej, czy wasz namiot już się trzyma.

- Właśnie po to szedłem. - odparł i rzeczywiście zaczął szukać namiotu i dwójki ludzi przy nim pracujących.

Po chwili ich znalazł. "Szewczyk" z jego oddziału jako pierwszy przerwał doglądanie namiotu i zasalutował.
- Idzie nam całkiem nieźle. Jakoś się to wszystko trzyma - zdał szybki raport
- Ledwo - mruknął drugi, nie odrywając wzroku od nieco niezgrabnie naprawionej dziury. Na miejscu podziurawionego płótna naszyty był płat materiału przypominającego skórę.

- Zwą mnie dante, jestem magiem ognia i złodziejem -

- Musi wystarczyć, bo zbliża się burza piaskowa i musimy się w tym skryć.

hejter

- Aha - burknął ten z największą ilością odznaczeń na mundurze - No cóż, dziękujemy ci za tą informację, jak i za twe pozostałe zasługi. A teraz proszę zostaw nas samych.


Kuba

- Scheiß! - zaklął Niemiec, po czym westchnął - Nie jestem pewien, czy coś takiego przetrzyma
- To ja idę szukać swoich - oznajmił Azjata, a chwilę potem już go nie było

- Jak sobie rzyczycie - uśmiechnął się i odszedł.

- Żółty zdrajca. - mruknął pod nosem. - Cóż, musi wystarczyć. - powiedział głośniej do swego rodaka. - Chyba, że jesteś w stanie coś ulepszyć przez tak krótki czas.

hejter

Nikt go nie zatrzymywał. Na zewnątrz wartownicy rzucili mu po ciekawskim spojrzeniu


Kuba

- A jak krótki ten czas? Chociaż tak czy owak niewiele mogę zrobić.

- Jak nie, to nie. Chodź, weźmiemy ten namiot, zaniesiemy do reszty i schowamy się przed burzą. - powiedział i postarał się to uczynić.

Westchnął i rozejrzał się wokół.

Kuba

Z pomocą żołnierza udało się to uczynić
- To jak groźna ta cała burza - zapytał w drodze.


hejter

Niewiele się zmieniło. Czyli niezbyt wiele do roboty.

Poszedł poszukać czegoś do jedzenia.

- Nie wiem, to moja pierwsza, ale mówią, że jest spora, a chyba im większa, tym groźniejsza. - powiedział i polecił zacząć mu rozkładać namiot, a sam skrzyknął pozostałych.

hejter

Udało mu się znaleźć coś w rodzaju stoiska z jedzeniem, za którym siedział jakiś wpół śpiący, starszy mężczyzna.


Kuba

Dość szybko się zbiegli.
- Z której strony nadchodzi ta burza? - spytał "szewc" - Bo w tym wypadku ustawienie namiotu w dobrą stronę może mieć niemałe znaczenie.

Zgadzał się, więc postarał się to określić, co trudne raczej nie było.

Podszedł tam zobaczyć ci robią inni ludzie, jak się zachować.

Kuba

Faktycznie, fala piasku wyraźnie dochodziła z mniej więcej kierunku zachodniego.


hejter

Z jakiego powodu nikt nie podchodził. Dante mógł zrobić podobnie, ale coraz mocniej burczało mu w brzuchu.

Podszedł powoli i powiedział - witam -

Mężczyzna podniósł na niego wzrok
- Czego? - burknął

Przekazał to swoim i razem zaczęli ustawiać odpowiednio namiot.

Zdecydowali się postawić namiot nieco ukośnie do kierunku burzy, tak, żeby ograniczyć siłę przyłożoną do jednej ściany.

Skoro wszystko było gotowe, to wszedł z resztą do namiotu.

Zanim zdążył wejść, zatrzymał go medyk. Cedric - Wernerowi dopiero teraz przypomniało się jego imię.
- Możemy zamienić parę słów na osobności?

Skinął głową i odszedł te kilka metrów.
- Mów. - rzucił szybko. - Niewiele chyba mamy czasu na pogawędki.

- Rozumiem. Po prostu... ta burza powinna mocno ograniczyć pole widzenia i generalnie wywołać spory chaos. Gdyby, hipotetycznie, część z obecnych tutaj planowała powystrzelać drugą część, teraz byłby na to najlepszy moment.