Duże mieszkanie w centrum miasta. Posiada pięć pokoi, dwie łazienki oraz przestronny taras. Thomas mieszka tam z ojcem, przybraną matką oraz z dwoma kotami. Rodzeństwa nie ma.
Mieszkanie jest w bardzo nowoczesnym stylu. Coś takiego.
Sama sypialnia chłopaka wygląda zaś tak. A więc, jak widać, rodzina Karlsenów jest dość bogata.

//dej post startowy//

//Myslalam lol

Thomasowi nie chciało się wstawać. Absolutnie. Mógłby leżeć w pokoju cały dzień, a pod wieczór iść do jakiegoś klubu, albo baru. Cokolwiek. A jednak chłopak podniósł się i rozejrzał zaspanymi oczami. Przez chwilę myślał nad pie**olnięciem wszystkim w cholerę (i tak zapewne był spóźniony do szkoły), ale stuk obcasów jego machochy szybko oddaliła tą myśl. W końcu Thomas ogarnął się, umysł etc. i był gotowy na naciągający dzień.

Każdy dzień to w końcu wyzwanie, nie? Drzwi Twojego pokoju otworzyły się, a w nich matka, mierząca Cię mrożącym krew w żyłach spojrzeniem mówiącym jedno - "wstawaj". Niemniej, spojrzenie to trwało maksymalnie trzy sekundy, po czym twoja rodzicielka zniknęła w korytarzu. Jeden z kotów wykorzystując sposobność, wszedł do pokoju i wskoczył Ci na łóżko, mierząc Thomasa ciekawym wzrokiem.

Chłopak, upewniając się, że kobieta go nie widzi, wystawił środkowy palec. Nie będzie mu mówiła co ma robić. Później spojrzał na kota, wziął go na ręce i wystawił za drzwi.
-Spadaj smrodzie.- Mruknął i zamknął za sobą (i za kotem) drzwi. Powlókł się do kuchni.
-Co na śniadanie?- Rzucił bezbarwnym tonem.

Przy stole siedział Ojczulek, z papierosem w ustach i z gazetą w dłoni. Na stole były rogaliki oraz bułki z serem śmietanowo-ziołowym. Do tego imbryk gorącej kawy oraz sok pomarańczowy.
- To co widzosz na stole. Dobrze, że w ogóle przywitałeś się z ojcem. - Odpowiedział twój ojciec, nie podnosząc wzroku znad gazety.

Thomas prychnął oraz wziął bułkę, ostentacyjnie ignorując ojca. Odsunął krzesło, nalał sobie kawy, i rozsiadł się na siedzeniu. Wydawał się teraz zainteresowany jedynie jedzeniem, ale kątem oka zerknął na zegar.

Bułka była całkiem niezła, tylko jakiś idiota dodał do serku za dużo kminku.

Zegar wskazywał na 7:55. Jednym słowem - Czas się spieszyć.

Pewnie Florence (imię macochy). Ona zawsze musi coś zepsuć. Na przykład jego życie.
Dopiero po chwili doszło do Thomasa, że jest już praktycznie spóźniony.
-Ku*wa.- Mruknął i poderwal się, prawie wywracajac krzesło.
Wbiegł do pokoju, wziął plecak i najważniejsze rzeczy i szybkim krokiem wyszedł z domu. Nawet się nie pożegnał.

Rodzice coś chcieli powiedzieć, jednak nie zdążyli.
Zmiana tematu

//Na?

//Ulice//