Istnieją bezpieczne miejsca na świecie. Znaczy się, niebezpieczne. Jednym z takowych miejsc jest Pomiędzy. Coś, co znajduje się pomiędzy wszystkimi przykrymi wydarzeniami. Znaczy się, z tego miejsca się je tworzy. Jedyne miejsce w tym okrutnym świecie, gdzie można odnaleźć prawdziwych przyjaciół. Znaczy się, wrogów. Jeżeli chcesz przeżyć (znaczy się, zginąć), to musisz tutaj dotrzeć. Znaczy się...

grubadziewczyna:
Vadim Bogdanow obudził się. Leżał spokojnie na swoim łóżku. Problem w tym, że nie był ani w swoim pokoju, ani w żadnym budynku. Łóżko było na trawie.

- Hmmm?- Nieco zaspany spojrzał dookoła i natychmiast wyskoczył z łóżka.
- Gdzie ja ku*wa jestem? -

Nikt nie raczył odpowiedzieć na to pytanie. Był to park otoczony czterema przylegającymi do siebie blokami.

Mam nadzieję, że to jakiś kiepski żart.

Ruszył w kierunku bloków

Tylko w jednych były drzwi, w połowie szklane.

Pchnął je, z nadzieją na dostanie się do środka

Udało się, środek to była duża klatka schodowa. Typowa, jak na wielu osiedlach.

Zapukał do pierwszego lepszego mieszkania.

Na parterze takowych mieszkań nie było.

Tak więc począł pnąć się w górę klatki schodowej, w poszukiwaniu mieszkań.

Aż do ostatniego piętra nie było żadnych drzwi, dopiero na ostatnim były jedne.

Nieco zdziwiony oraz zziajany, zapukał do nich

Usłyszał kroki w środku/

- Halo? - Pukał dalej

W końcu drzwi się otwarły, w środku był jakiś młody facet. Typowy Słowianin. Od razu chwycił Vadima i wciągnął do środka, zamykając drzwi.

- Co jest ku*wa?! - Odsunął się gwałtownie od gościa

-Spokojnie, jestem przyjacielem.

- Dobra, dajmy na to, że jesteś. Co tak gwałtownie? Tylko pukałem. -

-Lepiej przebywać w tym pomieszczeniu, niż poza nim.

- Czemu? -

-Obserwuje.

- Kto obserwuje? Nie rozumiem. - Podrapał się po Łysej głowie

-Nie musisz rozumieć. To... to się zmienia. Z minuty na minutę!

- Co się zmienia?! Kolego, ogarnij się i wytłumacz mi! -

-Nie mogę tego powiedzieć wprost!

- To powiedz to zakrętem! -

-Co? Nie!

- Nie rozumiem... -

-Nie mogę ci tego powiedzieć.

- Ale to coś niebezpiecznego, tak? -

-Tak. Aż za bardzo.

- Dzięki za ratunek w takim razie. Vadim jestem - Podał rękę

Uścisnął ją.
-Jestem... ten, sam już nie wiem.

- Jak to? Nie pamietasz swojego imienia? -

-Właśnie. Słabo, prawda?

- No trochę. A jakieś imiona wogóle znasz? -

-Znam, tylko nie znam swojego.

- Czemu nie znasz? -

-Nie wiem. Gdybym wiedział, to raczej sam bym odzyskał swoje imię, prawda?

- Racja. W takim razie nie będę Cię już drążył. Chcesz trochę? - Wyciągnął słonecznik

-Nie, dzięki. Już jadłem.

- Twoja strata. - Schował semeczki i rozejrzał się dookoła

Było to typowe mieszkanie w bloku, a dokładniej duże pomieszczenie stanowiące jadalnię, salon i kuchnię.

- Jaka to właściwie miejscowość? -

-Nie ma jej na mapach.

- Dobra... A w której części Rosji mniej więcej? -

-Nawet nie wiem, czy to jest w Rosji.

Westchnął i przeciągnął dłonią po twarzy
- A co ty wogóle wiesz? Nie wiesz jak się nazywasz, nie wiesz gdzie mieszkasz, nie wiesz nic. Dzięki za gościnę i wogóle, ale wracam do domu. - Jak powiedział, tak zrobił. Wyszedł z mieszkania

Drzwi okazały się być zamknięte.
-To nie moja wina, nie jestem tutaj z własnej woli. Zjawiłem się tutaj przypadkiem, podobnie jak ty.