Biały, pusty pokój, do którego prowadzi biały korytarz zakończony białymi drzwiami. Korytarz jest niesamowicie długi i nie widać drugiego końca. Choć nie ma nigdzie okien i źródeł światła, to i tak jest niesamowicie jasno. Pozostają pytania bez odpowiedzi. Gdzie znajduje się Pokój E-404? Kto tam przebywa? Dlaczego tam przebywa? Kto go tam umieścił? Kto go pilnuje? Czy w ogóle istnieje Pokój E-404?

Vapen
Yulia Nikolova się obudziła. Leżała naga w białym pomieszczeniu, który z dziwnych powodów był niesamowicie dobrze oświetlony. Dziwne, bo okien i lamp nie było. I chyba nie trzeba dodawać, że nie miała swoich rzeczy, prawda?

Dziewczyna podniosła się do półsiadu i rozejrzała się mrużąc oczy.
-Co do...?- Mruknęła pod nosem, nieco nerwowo.
Przez chwilę przeglądała listę swoich "grzechów", ale nigdzie nie umiała dojrzeć czegoś co mogło by ją tutaj sprowadzić.
Leki brała, nie miała prób samobójczych...
Dopiero po kilkunastu sekundach zorientowała się, że jest naga. Był to niczym impuls który kazał jej wstać i zacząć szukać wyjścia.
Oczywiście wszystko uwieńczone było piękną wiązanką przekleństw, rzucaną spanikowanym głosem.

Udało się wymacać żelazne drzwi, prawie nie odróżniające się od ścian. Były zimne, ale przyjemne w dotyku. Jasna cholera, czy drzwi mogą być przyjemne w dotyku?

Vapen pisze:

Przez chwilę przeglądała listę swoich "grzechów", ale nigdzie nie umiała dojrzeć czegoś co mogło by ją tutaj sprowadzić

//Fakt iż lubi Yaoi wystarczy.
Przepraszam, już nie będę. To był ten jeden raz. //

W tej sytuacji wszystko różniące się strukturą od ścian wydawało się przyjemnie.
Yulia cicho odetchnęła i zaczęła bacznie badać drzwi w poszukiwaniu klamki, czy jakiegoś innego sposobu by je otworzyć.

maxmaxi123 pisze:
//Fakt iż lubi Yaoi wystarczy.
Przepraszam, już nie będę. To był ten jeden raz. //

//Proszę państwa, mamy tu osobnika przypi***alającego się do czyiś zaintwresowań.

Niestety klamka nie została odnaleziona, a same drzwi były zamknięte. Czyli da się je otworzyć tylko z jednej strony...

Podsumowane to zostało soczystym "ku*wa" oraz mocnym kopnięciem w drzwi.
Yulia ponownie nerwowo się rozejrzała, przegryzając kciuk.

Niestety, tradycyjne przekleństwo nie dało nic. A na dodatek kopnięcie sprawiło, że Yulia posiada teraz mrowienie całej stopy.

Dziewczyna westchnęła ciszej i zaczęła wodzić wzrokiem po pokoju w poszukiwaniu innej drogi ucieczki.

Jeżeli za ucieczkę od rzeczywistości uznajemy śmierć, to zawsze może coś w tej sprawie zrobić. Mniejsza, drzwi się uchyliły.

Yulia spojrzała z zaskoczeniem na drzwi, ale pośpiesznie do nich podeszła i otworzyła je szerzei.
Po chwili namysłu postąpiła krok, prosto w korytarz.

No cóż, korytarz był. Problem z tym, że nie było widać jego końca.

Ale to najmniejszy problem w tej sytuacji. Najpierw należało znaleźć jakieś ubranie. Czy coś w tym stylu.
Rozejrzała się po korytarzowych ścianach. Miała nadzieję, że nie było tu kamer...
Ruszyła do przodu.

A zaraz po tym drzwi z hukiem zatrzasnęły się za nią. Została sama w pustym korytarzu.

-Halo...?- Zawołała stłumionym głosem, wolno idąc korytarzem.
Przy okazji rozgladala się za innymi drzwiami, czy czymkolwiek co mogło jej pomóc.

Innych drzwi i środków pomocy brakowało. Zauważyła jednak napis na suficie. Napisany czerwonym kolorem.

Spojrzała na napis, chcąc oczywiście go przeczytać.

Czasami miejsca które opuściliśmy zmieniają się w momencie powrotu.

Zadumała się nad tym tajemniczym zdaniem. Aż po chwili ją olśniło! Odwróciła się i pobiegła do pokoju z którego niedawno wyszła.

Drzwi były otwarte, za nimi trawa.

Trochę wstyd było wyjść na trawę zupełnie nago, ale pod wpływem paniki ludzie nie myślą zbyt logicznie. Yulia wbiegła do pokoju, a przynajmniej tam gdzie kiedyś on był.

I tym samym znalazła się na trawie, w ogrodzie. Przed swoim domem. Na szczęście była noc.

Prawie rozpłakała się ze szczęścia i ulgi. Rozejrzała się czy nikt jej aby nie widzi i szybko podbiegła do drzwi. SPrawdziła czy są otawrte.

Na szczęście tak, drzwi były otwarte, a nikogo nie było w okolicy.

Weszła do domu, starając się być cicho.
Szybko przemknie do pokoju i... I na pewno nie pójdzie już spać.

Dotarła do swojego pokoju, który się nie zmienił.

Ubrała się, wciąż starając opanować swoje myśli. Zamknęła oczy i odliczyła do dziesięciu, po czym sięgnęła po laptopa.

Działał, odpaliła się wyszukiwarka Google.

Założyła słuchawki i wklepała w wyszukiwarkę tytuł jakiegoś serialu, który chwilowo oglądała.

To mogła być dziwna czynność wykonana przez kogoś, kto uciekł z dziwnego pomieszczenia. Mniejsza, jedyne, co się udało wyszukiwarce, to ponownie uruchomić wyszukiwarkę Google. Zauważyłaś, że ma jakieś Doodle.

Cóż, osoba zestresowana chce po prostu odpocząć robiąc to co doskonale zna.
Dziewczyna zmarszczyła brwi, starając się powtórzyć czynność tym razem w nowej "przeglądarce".
Czyżby to nie koniec tego koszmaru?

Niestety, zawsze wracało do Google, które aż prosiło, by uruchomić Doodle...

Yulia westchnęła i zacisnęła usta. Cicho wypuściła powietrze z płuc i z wielką niechęcią nacisnęła Doodle.

Uśmieszki. I dodatkowo napis "Rzeczywistość ssie".

-Ta...- Mruknela Yulia, jakby zgadzając się z informacją na ekranie. Jednakże nie miała ochoty na żarty. Nie po tym pokoju. Najechała kursorem na krzyżyk, by wyłączyć to magiczne Doodle.

Porażka, Doodle się nie zamyka.

-Co do...?- Mruknela dziewczyna, marszczac brwi. Spróbowała jeszcze raz, po czym zresetowala komputer.

Nic się nie udało.

Zatrzasnęła laptop i westchnęła.
Po chwili wstała i wyszła z pokoju, kierując się do pokoju brata.
-Aleks?- Zapytała cicho, wchodząc.

Problem z tym, że drzwi od jej pokoju były zamknięte.

Yulia jęknęła cicho szarpiąc klamkę.
-Tato? Aleks!- Mówiła coraz głośniej i coraz bardziej spanikowanym głosem, postanawiając w końcu wyważyć drzwi.
Czyli koszmar się jeszcze nie skończył...

Porażka. Drzwi jakby z żelaza.

To jej się wcale nie podobało. Spojrzała na okno i rzuciła się ku niemu jak ku ostatniej desce ratunku.
Spróbowała je otworzyć.

Okno? Jakie okno? Jest tylko ściana.

Yulia zaczęła walić pięściami w ścianę, wykrzykując jakieś przekleństwa, to po bułgarsku to po angielsku.
W końcu cofnela się kilka kroków.
-Wypuśccie mnie stąd!- Zawołała po angielsku.

Nikt nie wypuścił jej z Pokoju E-404.

Spanikowana dziewczyna opadła na ziemię i zacisnela powieki.
Chciała się uspokoić, ogarnąć sytuacje ale myśli przychodzące jej do głowy nie pomagały.

Zwłaszcza, że te myśli to głównie Zdechnij i To koniec, witaj w E-404.