Z nieznanych powodów żywopłot, tworzący nieco zdziczały labirynt, jest ognioodporny, a konkretne gałęzie trudne do ścięcia. Łatwo tu się zgubić, ale w wydostaniu mogą pomóc zamieszkujące tę okolicę fauny. Podobno pośród zakręconych korytarzy można odnaleźć odpowiedzi na pytania wszechświata.

Xuzuuzuzzuuzu
Akin wszedł do labiryntu. Pachniało w nim kwiatami i było przyjemnie, spokojnie, cicho. Przed nim znajdowało się rozdroże. Pójdzie w lewo czy w prawo?

Przymknął oczy i wziął duży wdech.
Zawsze wolał prawą stronę. A więc tam skręcił

Zoabczył tam cukierkowy krzaczek i ińny, pachnący rybkami.

Kotek zaciekawiony podszedł do krzaczków i oderwał jeden listek. Od tego rybkowego oczywiście, jednak cukierki też kusiły.

Listek pachnial i wyglądał jak jego ulubiona rybka.

Akin wciąż nie był przyzwyczajony do wielu rzeczy tutaj, a że niezbyt ufał tutejszej florze nie sprawdził czy listek tak samo smakuje.
Schował go za to do kieszeni i wstał.

Nic się wokół nie zmieniło, co raczej było dobrym znakiem.

Pociągnął nosem i ruszył dalej, beztrosko podśpiewując coś pod nosem.

Zobaczył nagle strzałkę z patyków na ziemi, coś jak podchody.

Akin zmarszczył nos, ale w sumie zanim zdążył cokolwiek logicznego pomyśleć już szedł w stronę którą strzałka wskazywała.

Wtedy zobaczył kolejną strzałkę, tym razem z kamyków.

Skierował się w stronę w którą wskazywała.

Takich strzałek było całkiem sporo. Wszystkie prowadziły jedną, brnącą w określonym kierunku trasą.

No. Więc. Szedł.
Nawet nie rozglądał się jakoś dookoła by później wrócić.
Po prostu droga za strzałkami stała się odruchem, a samego Akina pochłonęły myśli.

Wtem usłyszał jakieś ciche stukoty przed sobą. Widział wyjście z labiryntu i fauna układającego uśmieszek z kamyków.

Akin "włączył" tryb skradania się i bezszelestnie, jak na kota przystało, podszedł do fauna.

Faun nie dostrzegł go. Poprawił ostatni raz uśmieszek, po czym podniósł się z klęczek i otrzepał z pyłu.

A więc Akin usiadł po turecku. Za faunem. I począł odliczać sekudny, aż tenże się zorientuje że ktoś go obserwuje.

- Nie sądziłem, że ktoś rzeczywiście poslucha tych strzalek. Ludzie nie ufają wskazówkom w labiryntach.

-A cóż innego miałbym robić?- Zapytał ciut rozleniwionym tonem. - Stać u wejścia i czekając aż ktoś po mnie przyjdzie i oprowadzi?- Dodał kąśliwie.

- Zazwyczaj chodzą w przeciwnym kierunku. Ale miło, że skorzystałeś z tej pomocy, panie obrażalski.

Akin zaśmiał się i wstał. Lekkim, pełnym ciekawości, krokiem zbliżył się do fauna.
-Po czym stwierdziłeś, że jestem "obrażalski"?- Zadał kolejne pytanie.

- Po twoim tonie głosu. - odparł faun, spoglądając na niego. - Kotku.

W odpowiedzi kotek uśmiechnął się szeroko. Zatrzymał się może z metr przed faunem.
-Cóż, a więc mój ton głosu musi dobrze kłamać.- Powiedział, lekko przekrzywiając głowę.

- Może to i lepiej. Cieszy mnie, że ktoś jeszcze chodzi po tym labiryncie. Lubię mieć gości.

-A ja lubię być u gości.- Powiedział, chociaż bardziej miauknął.

- Masz ochotę na coś do picia, kotku?

Akin wzruszył ramionami.
-Skoro proponujesz.-

- A czego byś chciał do picia?

-Herbaty?- Akin spojrzał w niebo. -Albo wody.- Dodał.

- Akurat mam herbatę. - pokazał mu dwa kubki z parującym napojem.

-Milutko.- Mruknął Akin i przeciągnął się. Podszedł do kubka i chwycił go, po czym usiadł na ziemi "owijajac się" ogonem.

//to jaki on ma długi ten ogon?

//Koty czasem tak się owijają, to on mniej więcej robi tak samo.
Grr, nie wiem jak to wytłumaczyć >:(

//wiem jak, pytałam o ogon >_>

//No proporcjonalnie jak kot.
Tak może poniżej kolan.

- Jak ci na imię, kotku? Ja jestem Llyr.

-Akin.- Odparł chłopak i wziął duży łyk napoju. -A więc, wiele osób już wyratowałeś z labiryntu, Llyrze?-

- Zazwyczaj ci, których nie znajduję przeciskają się przez ściany. Ale tak, sporo udaje mi się odnaleźć, a potem i pomóc.

-Musi to być całkiem ciekawa praca.- Stwierdził Akin tonem znawcy. -Ja na przykład mam dość nudną pracę, więc staram się ją zastępować.-

- Jest monotonna. A ty co robisz?

Akin uśmiechnął się szeroko, pokazując swoje kły.
Ah, walczył by nie powiedzieć "poluje na takie słodkie fauny, jak ty."
Ale w końcu tylko odchrząknął i odrzekł:
-Jestem pisarzem.-

- Tak? Wobec tego w najbliższym czasie wypożyczę twoją książkę.

No i tutaj Akin zaśmiał się naprawdę głośno.
-Jeśli jakakolwiek jest w jakiejkolwiek bibliotece.- Rzekł przez śmiech i popil herbatą.

- Podobno w bibliotece w Paradosso są nawet nieistniejące dzieła.

Akin nie stracił swojego uśmiechu.
-Więc może sam się tam wybiorę by wiedzieć jak skończyć to co piszę?- Zadał pytanie, ale nie sposób było odgadnąć czy mówi do siebie czy też chce takim sposobem podtrzymać rozmowę.

- Jak to zrobisz, pewnei pojawi się jakaś nowa anomalia.

Chłopak wzruszyl ramionami.
-Mówisz jakby było tu tego mało.- Jego uśmiech przybladł, choć wciąż się gdzieś czaił. -Sam jestem jedną z nich. A nuż powstałem w podobny sposób?-

- Niby dlaczego jesteś anomalią? Jesteś przecież piękny.