W geometrycznym centrum Paradosso znajduje się coś, co wygląda na zwyczajny park. Mamy tu ławki, drzewka, sarenki dwugłowe... Wyjątkowym szczegółem jest fakt, że od czasu do czasu ludzie, którzy całkiem nie dawno spadli z klifu pojawiali się gdzieś tu w trawie, całkiem zdrowi i żywi. Inteligenci nazywają to miejsce Central Park, ewentualnie strefa międzynarodowa, gdzie podobno wszyscy są kuloodporni.

a n a f i l a k t y c z n y a l b a t r o s
Solea opuściła teren południowego wieżowca i weszła do jak zwykle spokojnego parku. Tu i tam ptaszki śpiewały piosenki głosam tajemniczego wokalisty imieniem Chester. Pierwszy raz od dawna Central Park zasnuł się mgłą.

Mgła w Parku Centralnym? Nieco niezwyczajne zjawisko, ale niech będzie. Pomyślała,którą drogą najszybciej dotrze do Mglistego Lasu

Piosenki niesione wiatrem mimo klasycznego, emocjonującego beatu, wiały smutkiem. Trudnk jednak jest ustalić, co się konkretnie stało. Cóż, przed nią był labirynt, przez który mogła przejść, bądź go okrążyć.

Do labiryntu wolała się nie zapędzać. Powolna śmierć z głodu, wśród nieskończoność ścieżek i akompaniamencie oszalałego umysłu. Nie dzięki. Wybrała okrężną drogę

Ostatnio przeszła przezeń bez przeszkód, ale jej wybór. Powoli szła obok cholernie wysokiego żywopłotu.

// -_-

Ciekawe czy labirynt wyrósł tak sam z siebie, czy został posadzony. Szła dalej, wpatrując jakichkolwiek śladów sztucznej ingerencji

No, zobaczyła rozwalonego robota leżącego przy drodze.

Można by wyciągnąć z niego coś fajnego, a później wymienić. Przyjrzała się maszynie

Wewnątrz dostrzegła coś świecącego blaskiem na czerwono, nie do końca pasującego do robota.

Przyjrzała się temu dokładniej, ale nie dotykała tego

Wyglądało na kryształ w kształcie serca, barwy szkarłatnej. Emanował dziwną energią.

Bez ryzyka nie ma zysku. Podniosła kryształ

Kryształ był cieplutki. Spowodował, że kilka rzeczy wokół stawało się czerwonawe, ale chyba na razie nic poza tym. No, poza dziwnym wrażeniem szczęścia.

Włożyła kryształ do sakwy. Później sprzeda go na jakimś targu. W dobrym humorze, ruszyła dalej

Tymczasem koło niej patatajał koń z liści. Ciekawe.

Zaiste. Spróbowała rzucić w konia kamieniem

Kamień przeleciał przez liście, a koń rzucił jej obrażone spojrzenie.

Zaśmiała się jedynie. Szczere, liczyła na coś bardziej efektywnego. Aczkolwiek, takie coś też miało swój wdzięk:
- No już nie gap się tak na mnie, przecież żyjesz -

Koń prychając przeszedł obok niej i trzepnął ją po twarzy ogonem, po czym wszedł przez ścianę w labirynt.

Ta zniewaga krwi wymaga! Czekaj, koń z liści raczej krwi nie ma, a na dodatek trudno będzie go też teraz znaleźć, szczególnie jeśli potrafi przeniknąć przez ściany żywopłotu. No cóż, trzeba się obyć bez zemsty. Maszerowała dalej

// Już do lasu Mglistego czy gdzie indziej?

//do wieżowca północnego, dolnych pięter

mówiący do kaczek
Dotarł do parku, skąd prosta droga prowadzila nad jezioro. Szedł sam.

Park praktycznie przebiegł chcąc już znaleźć się nad jeziorem. Musiał zobaczyć syrenka...

//uga buga zobaczyć syrenka

zmiana tematu

Zuź
Udało mu się wyjść z labiryntu. Miał przed sobą piękny, zielony park.

//hur dur zobaczyc serenka :v

Akin mruknął cicho i zamknął oczy. Więc może las?
Skoro w parku już był...
Teoretycznie oczywiście, chociaż teraz nie dało się zaprzeczyć że stał na jego terenie.

Fajnie. Las. Ale który? Mglisty? Bagnisty? Błędny? Zwykły? Płonący?

Wszystkie?
Zależy który jest najbliżej. Może wybierze się do... Błędny w sumie brzmiał fajnie~

W takik razie powinien pójść na północ.

A więc skierował się właśnie na północ.

Właściwie mógłby znowu wejść do labiryntu albo go okrążyć .

Tym razem zdecydował się na okrążenie go.
Nie wiadomo czemu ale spotkanie tam jeszcze raz tego samego fauna wydawało mu się nieco... W złym stylu. Wszakże sam mówił, że wróci "kiedyś". Kiedyś jest raczej dość sporą jednostką.

Kiedyś jest względne. Powoli okrążał labirynt i przygrywaly mu ptaszki.

Właściwie szybko znudził się tym okrazanien. Przystanal.
Przez chwilę rozważał nawet krótką drzemkę na trawie lub drzewie.

Nikt mu nie bronił, obie miejscówki na niego czekały.

A więc podszedł do najbliższego drzewa się na nie wspiął. Usiadł na jakiejś grubszej gałęzi i oparł się o pień.

Było mu tam przyjemnie, był cień i spokój. Wiatr szumiał jakąś melodię.

Akin nawet nie zauważył, gdy przymknął oczy i zapadł w drzemkę.

No i sobie spał, a we śnie trafił do jakiejś wieży zegarowej i kręcił się na fragmencie mechanizmu.

Akin rozejrzał się dookoła i uśmiechnął się. Zeskoczył z mechanizmu i ziewnął.

Słyszał wyraźne tykanie, mechanizm dalej się kręcił. To musi by być ciekawe miejsce.

Przynajmniej Akinowi się ono podobało. Chciałby znaleźć jakieś schody, lub coś w tym stylu.

Pojawiły się na jego prośbę schody.

Pewnie opisze to w swojej książce. Pojawiające się schody może były codziennością w Paradosso, ale go ciągle zaskakiwały.
Zaczął po nich schodzić.

Mechanizmy kręciły się w wiele stron, a Akin zobaczył przed sobą małego psa z trybików.

Akin spojrzał na psa i uśmiechnął się. Podszedł do niego i kucnął przed mechanicznym zwierzakiem.

Trybiki ożywiły się, a piesek zamerdał ogonkiem na widok Akina.