Nic się nie stało.

Ale coś się stanie, więc czekają zwarci i gotowi.

Nadal nic się nie stało.
- Ale te krasnoludy są głupie, znowu się nabrały!

- Sam jesteś głupi, śmierdzuncy Elfie! Dawaj łeb pod topór!

- Od początku nie było tu żadnego elfa. To byli dwaj zmiennolształtni, którzy teraz przed wami spieprzyli.

- Tchórze! Dobra, chłopaki, spi***alamy. Mam duść tych podchodów. Pora zabić jakiegoś śmierdzuncego Elfa, żeby się odegrać.

- Tak! - odparowali chórem i czekali na rozkazy.

No to spie**olili stąd po swoich (tudzież nosorożca) śladach na poprzednie pozycje.

Tym razem nikogo nie było.

Szli dalej w jakimkolwiek kierunku, byleby tylko dalej od zmiennokształtnych tchórzy, a bliżej śmierdzuncych Elfów.

Dotarli w miejsce, gdzie biegał mały elf, kompletnie nieświadomy niebezpieczeństwa.

//Uwielbiam wybory moralne.//
Polecił reszcie się gdzieś skryć.

Posłuchali go. Elfek miał w ręku figurkę orła i latał z nią naokoło.

Przypiął tarczę i topór do pasa, a następnie ruszył w jego kierunku.

Cóż, był zaledwie kilka kroków od elfa. Ten właśnie usiadł na trawie i coś mówił do swojej zabawki. Ot, niewinny, mały chłopiec. Ludzkim okiem mógł mieć cztery lata, ale jako elf pewnie miał więcej. Śmiał się wesoło i cieszył. Aż dziwne, że siedział samotnie.

W tym momencie miał zamiar sięgnąć po młot lub topór i rozłupać mu czaszkę, ale uznał, że nie zrobi tego. Litość? Bynajmniej, nienawidzi każdego Elfa, niezależnie od płci i wieku. Ale jeśli ten młody mógł zaprowadzić go do większej liczby Elfów, to opłaca się zabić go później. W takim razie szedł dalej, w oczekiwaniu, że długouchy go zauważy.

- Dzień dobly. Cy pan jest diablem? - zapytał chłopiec.

- Dzieeeee tam. Ja jestem tym... no... podróżnym. I mam taką jedną sprawę do Elfów, nie wiesz może, gdzie jest ich najbliższa wioska? - spytał, starając się nie kaleczyć zbytnio swego języka. Choć samo powiedzenie "Elfy" bez dodania przymiotnika "śmierdzunce" ledwo przeszło mu przez gardło.

- Dobze, mogę pana diabla zaplowadzić.

- Nie jestem diablem.

- Dzieci mają lację.

- A czemu niby mam być diablem? Bo mam brodę? Bo jestem niski?

- Nie. Diabel może nie mieć blody i być wysoki jak brzoza. Mama mówi, że to coś innego.

No więc, ten... Szedł sobie i wedrowal, teoche zalujac ze nie moze zrobic zdjec.
Tak zostaje mu wlasna pamięć.
Szkoda tylko, ze bylo tu tak mało ludzi. Akin lubil ludzi, a chcial poznac tych którzy zamieszkiwali to miasto.

Wtem w jego ręce pojawił się aparat, a wokół pojawili się ludzie.

- No dobra. Pokaż tylko gdzie ta wioska.

- Pan diabel pójdzie za mną.

No to poszedł, reszcie polecając zostać za pomocą gestu dłoni.

Elfek zaczął chichotać i upuścił samolocik.
- Idzie pan?

Skoro wcześniej wspomniał, że poszedł, to poszedł.

Usłyszał jakieś chrupnięcie pod sobą.

Od razu odskoczył w dół, obawiając się zakamuflowanego dołu-pułapki.

//a nie w tył?

//W bok, coś mi się pomyliło.//

- Cemu pan skace?

- Yyy... No ten... Tak tylko. Daleko jeszcze do tej wioski?

Znów coś chrupnęło. Chłopiec przewrócił oczami.
- Kawalecek.

- Co tak... chrupie? - spytał, kładąc dłoń na trzonku niewyjętego jeszcze topora.

- Twoje sumienie. Chrupie, jak je depczesz. - odrzekł chłopiec, nagle przestając seplenić.

//Nie no. To już się staje ciekawe.

- Co ku*wa? - spytał, wyjmując topór. - Chłopaki! Do mnie wszyscy! Raz! - krzyczał, chcąc wezwać swoją brodatą kompanię na pomoc.

- Nie usłyszą cię. - Chłopiec z chichotem odwrócił się. - Gdybym rzeczywiście był elfim dzieckiem, od dawna bym przed tobą uciekał.

Pokiwał w zrozumieniu głową, aby nagle rzucić się na niego, wymachując poziomo toporem na wysokości jego głowy.

Dziecko nagle zniknęło, a kraslnolud w jego miejscu napotkał niewidzialną ścianę.

- Ki ch*j? - mruknął, rozglądając się wokół. Później podjął taktyczny odwrót w stronę miejsca, w którym zostawił swą bandę.

Niestety, znów napotkał ścianę. Czyżby został uwięziony?

- Wypuść mnie stund, śmierdzuncy Elfie, żebym mógł Cię zapie**olić! Walcz jak facet, ku*wa Twoja mać!- krzyczał, jednocześnie próbując ucieczki pod każdym możliwym kierunkiem.

- Elfy nie potrafią walczyć jak mężczyźni, to naród poetów i ekologów. Nic nie poradzę. Prawdopodobnie kilku zginęło z mojej ręki. W dupie jednak mam wasze konflikty.
Wtem dziecko rozpłynęło się w czarnej mgle, a na jego miejscu pojawiła się inna postać.

- Mam ku*wa propozycję nie do odrzucenia: Wypuść mnie, a odeślę Cię z powrotem do grobu, śmierdzuncy trupie.

- Nie opłaca mi się. Szczególnie, że mam na sobie klątwę i śmierć nic mi nie da. Poza tym z nas dwóch to ty się nie myjesz i śmierdzisz jak kozi zadek.