Zaloguj się
Tak, tak. Wiem. Kamdab już dawno dodał poradnik Jak pisać. Lecz ten poradnik jest bardziej rozbudowany i lepszy.
Proszę go nie usuwać
Dobry pomysł
Zanim opiszesz historię, dobrze ją przemyśl. Pomyśl o tym, czego sam się boisz, jakie creepypasty najchętniej czytasz. Aby Twoja historia była dobra, musisz ją zaplanować (są, rzecz jasna, ludzie, którzy potrafią pisać dobre teksty bez przygotowania, ale jeśli nie masz wprawy, jest duże niebezpieczeństwo, że się nie uda). Sprawdź też, czy twój pomysł nie pojawił się już ponad 9000 razy.
Czego ludzie się boją?
Niewyjaśnionego. Zajmij się czymś nieopisanym czy niewyjaśnionym i spróbuj opisać to w (chociaż po części) wiarygodny sposób.
Nauki. Używając technicznego języka, możesz przekonać ludzi że opisujesz coś prawdziwego (wystrzegaj się jednak pisania o czymś, o czym nie masz zielonego pojęcia; ktoś obeznany w danej dziedzinie zapewne wytknie błędy i wyśmieje creepypastę).
Dzieci. Ta sama historia z małym dzieckiem zamiast dorosłego w większości przypadków powoduje, że opowieść staje się straszniejsza.
Luster. Od zawsze lustra były elementem wielu horrorów.
Niepewności. Szum w telewizorze, rozmazane zdjęcia - dają szansę na dopowiedzenie sobie czegoś przez czytelników.
Pustka. Niezamieszkany od lat dom na pewno jest straszniejszy od tego, gdzie ktoś mieszka.
Twarze. Odpowiednio opisane, mogą niepokoić czytelników.
Portrety. Zarówno ruchome malowane obrazy, jak cyfrowe zdjęcie kolegi z 666 wypisanym na czole. Obraz powinien się nie ruszać, jeśli to robi - to uzasadniony powód do niepokoju.
Jak wystraszyć czytelnika?
Szok. Coś, czego się zupełnie nie spodziewasz, jest potencjalnie straszne. Głośny krzyk, czy zamaskowana postać wyskakująca znikąd.
Paranoja. Musisz wywołać u czytelnika niepewność i podejrzliwość. Kiedy czyta opowieści o duchach, może wystraszyć się skrzypienia podłogi (coś tam jest).
Strach. Strach przed czymś, co widać; przed czymś, co jest dokładnie opisane; poczucie, że zaraz stanie się coś złego.
Ogół czy szczegół?
Ogólnikowość. Wykorzystanie nieokreślonych miejsc i ludzi może wydawać się straszniejsze. Jednak nie zawsze tak jest. Często sprawia to, że historie brzmią śmiesznie: Kiedyś, w pewnym małym miasteczku żyło sobie dziecko, które...
Szczegółowość. Podanie szczegółów ma, wbrew pozorom, wielką moc. Zwiększają prawdopodobieństwo, że historia miała miejsce naprawdę nawet, jeśli miejsca i ludzie, których opisujesz nigdy nie istnieli.
Śmierć jest przereklamowana
Na koniec. I umarł, I wtedy go zabiło. Znowu? Śmierć nie jest straszna; jest tak często wykorzystywana, że ludzie stali się już na nią odporni. I słuch o nim zaginął to lepsze zakończenie, niż znaleziono go w krzakach dwa tygodnie później.
Jako temat. Mało kto wystraszy się umierających w niewyjaśnionych okolicznościach ludzi.
Morderstwo. Opowieści o morderstwie jest już wystarczająco dużo. Chyba, że jest wyjątkowo brutalne (ale naprawdę ciężko wymyślić coś nowego).
Zakończenie
Otwarte. Zazwyczaj straszniejsze, czytelnicy nie są pewni, co się z tym stało; wiedzą jedynie, że gdzieś pewnie teraz jest.
Zamknięte. Zamyka historię, ale jest mniej efektowne, bo wiadomo, że tego już nie ma.
Że co się stało? Unikaj zakończenia, które wygląda, jakby brakowało ostatniego akapitu. Jeśli nic się nie stało, napisz o tym.
Co się tak naprawdę stało? Trudniejsze do osiągnięcia, ale potencjalnie efektowne zakończenie, które nie mówi niczego wprost, ale delikatnie naprowadza czytelników na właściwy trop.
I dobra realizacja
Od strony języka
Pisz poprawnie! Zawsze używaj właściwej ortografii i gramatyki. Umieszczony w odpowiednim miejscu przecinek, pytajnik czy wielokropek naprawdę ma znaczenie. Większość słabych historii pisana jest wielkimi literami i bez znaków interpunkcyjnych. Porównaj to z jedzeniem wytrawnych potraw - zazwyczaj spożywa się je powoli, delektując się smakiem. Dawkuj słowa i nie próbuj powiedzieć wszystkiego na raz. A powtórzenia... Powtórzenia mogą dodawać klimatu. Ale pamiętaj, że powtarzając za wiele, możesz wszystko zepsuć.
Dobór słownictwa
Zazwyczaj daną myśl można wyrazić na dwa sposoby: dobrze i źle. Do wszystkich zdarzeń, jeśli tylko chcesz, możesz dobrać odpowiednie słowa.
Zaczęło wyginać się we wszystkie strony.
Rozpoczęło deformację swego ciała tworząc rozmaite kształty.
Narracja
Pierwszoosobowa - jesteś bohaterem. Bohater to ta osoba, której dzieją się te złe rzeczy. Wystraszeni ludzie (jak narrator) mają wyostrzone zmysły. Mogą na przykład wychwytywać najcichsze szepty. Zwracaj uwagę na szczegóły, aby zachować stosowny klimat; pisz tylko o tym, co wie bohater, unikaj wyrażeń typu później odkryłem, że, wtedy jeszcze nie wiedziałem i im podobnych. Podczas akcji pisz tylko o tym, co doświadczane jest w danej chwili.
Jeśli myślisz o narracji pierwszoosobowej, gdzie jesteś tym... Nie rób tego. Jesteś zombimi.
Trzecia osoba, najłatwiejsza i zazwyczaj najlepsza. Nigdy nie mów, zawsze pokazuj. Staszek się bał, albo Staszek zamknął oczy i spróbował nucić wesołą piosenkę, ale musiał robić przerwy by przełknąć własną ślinę... a za każdą przerwą jeszcze mocniej zaciskał powieki.
Druga osoba. Ty-czytelnik, którego prowadzisz za rękę. Pisząc tak, musisz uważać. Jeśli zrobisz to dobrze, wystraszysz czytelników. Jeśli zrobisz to źle, rozśmieszysz ich. Większość robi to źle.
Zapis
Publikując creepypastę postaraj się o właściwy jej wygląd. Nie zapomnij przeczytać krótkiego poradnika przed wysłaniem artykułu na stronę.
